ارتقای کیفیت محور خاقانی اصفهان بااستفاده از رویکرد برنامه ریزی طراحی

شهر پدیده ای پویا و سامانه ای باز است که در گذر زمان در حال تحول و تغییر است. مجموعه ای از عناصر انسانی و عوامل مصنوعی در ایجاد این پویایی و تحول موثرند. مداخله و سیاستگذاری های فرآیندهای توسعه شهری در چارچوب این نظام پویا، الگوی برنامه ریزی و طراحی ویژه و منطبق با شرایط خود را میطلبد. این امر شالوده اساسی تغییر در اندیشه و طرحهای توسعه شهری را در دهه های اخیر تشکیل میدهد.شهرسازی از تعامل دو دانش متفاوت ولی مرتبط با یکدیگر که یکی طراحی شهری و دیگری برنامه ریزی شهری است، شکل گرفته است. این دو حوزه از دانش شهرسازی در اثر کنش و واکنش متقابل دچار تحول و تکامل زیادی شده است. روند تحولات در نظام شهرسازی معاصر برخلاف گذشته به گونه ای است که اقدامات برنامه ریزی و طراحی شهری در یکدیگر ادغام میشوند و به سمت وسوی یک فرآیند هماهنگ و یگانه تمایل دارند. توجه به کیفیت محیط شهری در فرآیند و طرح ریزی توسعه شهری موجب تعامل بیشتر میان برنامه ریزی و طراحی و لزوم توجه به آن در فرآیند برنامه ریزی شهری باعث شکل گیری رویکردهای نوینی در حوزه شهرسازی شده است. برنامه ریزی طراحی محور رویکردی میانی بین برنامه ریزی شهری و طراحی شهری محسوب می شود. این رویکرد به دنبال عدم پاسخ گویی مناسب طرح های سنتی توسعه شهری به مسائل کیفی موجود در محیط های شهری مطرح شده است . به دلیل توجه این رویکرد به موضوع کیفیت محیط شهری و همین طور سنجش اثربخشی آن در نظام مدیریت فضاهای شهری،این مقاله ضمن بازشناسی مفهوم نظری این رویکرد، کاربست برنامه ای آن در ارتقای کیفیت محیط شهری در یک محدوده نمونه (فضای شهری محور خاقانی اصفهان ) را مد نظر قرار می دهد . در پژوهش پیشرو که از نوع توصیفی-تحلیلی با استفاده از تحلیل AHP است که بعد از مطالعات کتابخانه ای و تحلیل محتوای مرتبط با رویکرد برنامه ریزی طراحی محور بر اساس مدل مفهومی رویکرد مذکور که در حالت کلی شامل ۹ مرحله است رویکرد برنامه ریزی طراحی محور در فرآیند تهیه طرح های توسعه شهری سیاستهای مختلف طراحی را در فرآیند برنامه ریزی مدنظر قرار داده و با برنامه ای جامع و استوار باعث دستیابی به اهداف تعیین شده و به ارتقاء کیفیت محیط شهری محور خاقانی اصفهان کمک میکند.

کلیدواژه ها:

کیفیت محیطی ، برنامه ریزی طراحی محور DLP ، شهرسازی.محور خاقانی شهر اصفهان