کارایی شاخص های تفکیک مناطق شهری در بهبود فرآیند طبقه بندی به منظور آشکارسازی سری زمانی تغییرات فیزیکی شهر تهران طی بازه زمانی (۲۰۱۸-۱۹۸۶) با استفاده از تصاویر ماهواره ای لندست

شهرنشینی یک پدیده جهانی و مهم اجتماعی و اقتصادی بوده است که در سراسر جهان در حال وقوع است. این فرآیند بدون هیچ نشانه ای از کاهش سرعت میتواند قویترین و قابل مشاهده ترین نیروی انسانی باشد که تغییرات اساسی در پوشش زمین در سراسر جهان ایجاد کرده است. اطلاعات مربوط به شهرنشینی به دست آمده از تصاویر چند زمانه میتواند دانش ارزشمندی در مورد الگوهای رشد شهری و عوامل احتمالی محرک این تغییرات ارائه دهد. در این مطالعه، کارایی شاخصهای تفکیک مناطق شهری در بهبود فرآیند طبقه بندی به منظور آشکارسازی سری زمانی تغییرات فیزیکی شهر تهران طی بازه زمانی (۲۰۱۸-۱۹۸۶) با استفاده از تصاویر ماهواره ای لندست مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری نتایج نشان دادند که دو شاخص NBI و NBAI به طور قابل توجهی صحت نقشه های طبقه بندی را افزایش دادند. نتایج نشان دادند که نقشه های کاربری اراضی سالهای ۱۹۸۶ و ۲۰۱۸ مستخرج از شاخص NBAI دارای بیشترین صحت کلی و ضریب کاپا % ۹۵,۱۶) و ۰,۹۳ در سال ۱۹۸۶ و %۹۷,۷۳ و ۰,۹۴ در سال ( ۲۰۱۸ و نقشه کاربری اراضی سال ۱۹۹۹ مستخرج از شاخص NBI بیشترین صحت کلی و ضریب کاپا % ۹۴,۵۸) و (۰,۹۲ را به خود اختصاص داده است. تجزیه و تحلیل نتایج نشان دادند که مساحت کاربری شهری در سال ۲۰۱۸ نسبت به سال ۱۹۸۶ رشدی معادل %۲۱,۶۲ و در مقایسه با سال ۱۹۹۹ رشدی معادل %۸,۱۳ را متحمل شده است. به دنبال افزایش کاربری شهری، کاهش محسوسی در خصوص سایر کاربریها مانند مرتع، زمین بایر و محصولات زراعی اتفاق افتاده است. روند رشد شهری به گونه ای بوده است که از شمال با توسعه ساخت و سازها و مراکز تفریحی، میزان کاربری شهری افزایش یافته و در بخش جنوبی نیز رشد خطی با تخریب اراضی مرتعی و کشاورزی به وقوع پیوسته است.

کلیدواژه ها:

توسعه فیزیکی شهری ، جنگل تصادفی ، شاخصهای شهری ، سری زمانی ، شهر تهران