علی علی پور - سطح چهار حوزه علمیه
سعید آقا بیگی - سطح چهار حوزه علمیه

انسان نسبت به اموالی که به امانت نزد اوست ضامن است و در صورت تلف باید آن را برای صاحب مال جبران کند. پژوهش حاضر به منظور بررسی به این سوال انجام گرفته است که صاحبان حرف و مشاغل، وقتی برای کار اجیر می شوند، در صورت تلف شدن اموال امانتی آیا ضامن خواهند بود یا خیر. این پژوهش با روش کتابخانه ای و به شیوه توصیفی و تحلیلی و با نکته برداری از آراء فقها در باب ضمان انجام شده و مبنای خود را بررسی فتاوای فقهای امامیه ذیل سنت فعلی امام علی (ع) با محوریت آراء امام خمینی (ره) قرار داده است. سنت فعلی که حاکی از فعل امام (ع) به قصد تشریع است بخشی از سنت است که در استنباط احکام شرعی توجه لازم به آن نشده است. طبق نتایج پژوهش حاضر، فقهای امامیه در این مورد سه نظر دارند، عده ای صاحب حرفه را مطلقا ضامن می دانند، عده ای مطلقا ضامن نمی دانند، و عده دیگری همچون امام خمینی (ره) در این زمینه به تفصیل قائل هستند و ضمان را تنها در صورت قصور و تقصیر در نگهداری مال وارد می دانند. همچنین اگر بین اجیر و مالک در بروز قصور اختلاف نظر باشد فقها عمدتا قائل به ضمان احتیاطی هستند بدین معنا که اجیر باید برای عدم قصور خود بینه بیاورد وگرنه ضامن است. دلیل اختلاف نظر فقها، اختلاف عملکرد معصوم در موارد مختلف است.

ضمان، شغل، سنت فعلی، امام علی (ع)، حکم شرعی، فقهای امامیه، امام خمینی (ره)