رویا خزائی - دانشجوی کارشناسی آموزش زبان عربی فرهنگیان تهران، دانشکده شهیدباهنر تهران

بلاغت، از فنون ادبی، و در زبان فارسی به مفهوم شیوایی و رسایی سخن . این فن در مشرق زمین بیشتر در حیطه دانشهای دینی بوده ؛ اما در سرزمین های غربی ، مانند یونان و روم باستان ، به دانش یا هنری مستقل از حوزه علوم دینی اطلاق می شده ، همچنان که در تمدن قرون وسطایی اینگونه کشورها، بلاغت سومین هنر از هنرهای هفتگانه به شمار می رفته است. پژوهش حاضر با روش مروری کتابخانه و با هدف بررسی جریان و روند پیشرفت علوم بلاغی در زبان عربی و اهمیت آن انجام شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که تدوین قواعد بلاغت و تحول آن در دوران اسلامی . از اوایل قرن دوم ، هم به سبب توجه خاص مسلمانان به قرآن مجید و توجیه تحدی آن به بلاغت و اثبات اعجاز آن ، و هم به سبب نفوذ آثار و آرای پارسی و رومی و یونانی و هندی در فرهنگ اسلامی و ادب عرب ، دانشمندان سخن سنج عرب بتدریج به تعریف و تدوین قواعد بلاغت پرداختند. صاحب نظران در اینکه آرای بلاغی غیرعرب تا چه اندازه در بلاغت عرب موثر بوده ، اختلاف دارند.

بلاغت، عرب، تکوین بلاغت