سمیه اکبرپور
سهیلا باقری
فاطمه مرندی

مهمترین رکن توسعه در ابعاد فردی، سازمانی و اجتماعی، آموزش است; که سازندگی و بهبود و تعالی انسان را به همراه دارد. آموزش تجربهای است مبتنی بر یادگیری و به منظور ایجاد تغییرات نسبتا پایدار در فرد، تا او را قادر به انجام کار و بهبود بخشی تواناییها، تغییر مهارتها، دانش، نگرش و رفتار اجتماعی کند. بنابراین آموزش به مفهوم تغییر دانش، نگرش و تعامل با همکاران است. آموزش مستلزم استفاده از برنامه های پیشبینی شده ای است که شایستگیهای موجود در دانش اموزان را تقویت و موجب کسب دانش، مهارت و تواناییهای تازه در او شود، به گونه ای که بهبود عملکرد را تسهیل کند. در طی چند سال اخیر و با همه گیری بیماری کووید-۱۹ و شیوع گسترده ان و خطرات احتمالی برای دانش اموزان سیستم اموزشی کشور به ناچار به سمت استفاده از اموزش های غیر حضوری گام برداشته است. این نوع از اموزش بنا به اعتقاد عده ای هم دارای فوایدی بوده و هم مضراتی را نیز متوجه دانش اموزان کرده است. لذا هدف از انجام این پژوهش مقایسه اموزش حضوری و اموزش غیرحضوری و بررسی مزایا و معایب انها در سیستم یادگیری دانش اموزان می باشد. روش این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی انجام یافته و اسناد کتابخانه ای برای جمع اوری اطلاعات استفاده شده است

آموزش، آموزش حضوری، آموزش غیرحضوری، دانش اموزان، یادگیری