غلامرضا براتی - استادیار دانشگاه شهید بهشتی، گروه جغرافیای طبیعی

در گسترده پهنه های خشک ونیمه خشک ایران و درراستای خشکی گرایی آب وهوای این سرزمین، از سده دهم میلادی، هر چه شناخت ارزش آب برای زندگی و آبادانی بیشتر شد؛ رویکرد فرهنگی و دیرینه به آب بتدریج مغلوب رویکرد مادی و فیزیکی گشت. در این مقاله تلاش بر این است تا با ارائه نگاهی نو به چگونگی دسترسی ما به این نعمت الهی، زیان های توسعه ی سودمحور در دو محیط شهری و روستایی درقالب ملاحظات ذخیره و مصرف آب در مقایسه با الگوهای کهن مشخص و ارائه راهکار شود. نتایج بر پایه نگاه ارزش محورانه به آب نشان می دهد که بسیاری از تنگناهای کنونی در عرصه مدیریت منابع آب ایران، ناشی از اجراهای الگوهای ناهمساز با اقلیم و فرهنگ این سرزمین است و در فرصت های باقیمانده با تعادل بخشی میان ارزش محوری و سودمحوری این الگوها در بخش کلان مانند سدسازی و بخش خرد مانند مصارف شهری است که می توان راهی به سوی توسعه پایدار ایران جست.

ایران، آب، فرهنگ، اقلیم