زینب سادات خدام الحسینی - آزمایشگاه تخصصی بیوسرامیک و ایمپلنت، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران
زهرا محمدی - آزمایشگاه تخصصی بیوسرامیک و ایمپلنت، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران
عبدالرضا شیخ مهدی مسگر - آزمایشگاه تخصصی بیوسرامیک و ایمپلنت، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران

درمان زخم در حوزه پزشکی از اهمیت بالایی برخوردار است. به دلیل اهمیت پوست باید از پیشروی بافت آسیب دیدهجلوگیری نمود و آن را سریعا ترمیم کرد . یکی از عوامل موثر در بهبود زخم، کاربرد زخم پوش مناسب است. در میانزخم پوش های نوین، زخم پوش های هیدروژلی که از شبکه پلیمری سه بعدی آبدوست تشکیل شده اند، قابلیت جذب مایعاتبدن را داشته و می توانند سطحی سرد روی زخم ایجاد کنند و نیز برای زخم هایی با ترشحات کم تا متوسط استفاده شوند.همچنین به دلیل دارا بودن شرایط ایجاد محیط مرطوب برای زخم، تسریع در روند درمان و ایزوله کردن آن از محیط بیرونی،مورد توجه قرار گرفته است . از جمله روشهای درمانی جدید برای زخم های پوستی، استفاده از فرآورده های پروتئینی ازقبیل ژلاتین است. ژلاتین به دلیل هزینه ی پایین، خاصیت آنتی ژنی کم، زیست تخریب پذیری آنزیمی و زیست سازگاری بسیارخوب در محیط فیزیولوژیکی، مورد توجه می باشد. از معایب اصلی ژلاتین، پایین بودن خواص مکانیکی آن و حلالیت بالا درمحیط های آبی است، بنابراین به اتصالات عرضی نیاز دارد تا هم در محیط بدن از حل شدن آن جلوگیری گردد و هم خواصمکانیکی آن بهبود یابد. در سال های اخیر افزون بر آلدهیدها، استفاده از جنیپین به عنوان عامل شبکه ای کننده برایپروتئین ها افزایش یافته است که سمیت بسیار کمتر و زیست سازگاری بیشتری در مقایسه با گلوتارآلدهید دارد. از این رو دراین مقاله به مکانیسم تشکیل این زخم پوش ها و خصوصیات آنها پرداخته می شود.

پوست، ترمیم زخم، زخم پوش هیدروژلی، اتصال عرضی، ژلاتین، جنیپین