فاطمه علی بخشی - دانش آموخته رشته زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن
علی عین علیلو - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب

هر یک از مکاتب روانشناسی، برای رساندن انسان به زیست سالم و به دور از تنش ها و تکانه های روانی،روشهایی را به کار میبرد. سلیگمن برای نیل به این هدف، به جای پرداختن به نژندی درونی انسان ها، نگرشمثبت گرایانه را به کار می برد. در این شیوه، روانشناس به کشف و تقویت توانمندی های فضیلتی انسان ها می پردازد.سلیگمن کمک کند تا در انسان، بیست و چهار قابلیت به فعل درآید. این قابلیت ها، زیر شاخه شش فضیلت محسوبمی شوند. از دیرباز، شاعران کوشیده اند تا کام جامعه را از دریافت های شهودی خود و بیان هنری آن، شیرین کنند.هدف نوشته حاضر، نشان دادن همسویی یا اختلاف نظر «شهریار» و «مشیری» در موضوع «مهرورزی» با توجه به مبانی مکتب «مثبت گرا» است. بر این اساس نگارنده به روش تحلیلی توصیفی، و به شیوه کتابخانه ای، با مرورآثار هر دو شاعر و مطابقت آن با آثار سلیگمن، ابیات مربوط به موضوع را جمع آوری کرد و در نهایت به مقایسهآنها پرداخت. داده های تحقیق نشان داد که در فضیلت «مهرورزی» در ذهن و زبان هر دو شاعر جاری و ساری است. این نگاه مهرورزانه هم در زندگی فردی و هم در عرصه اجتماع ظهور و بروز می بابد. چه آنجا که شاعر از روابطاحساسی فردی خود می گوید و چه زمانی که از ناملایمات اجتماعی که حاصل تنش های اخلاقی- فردی و یاتحمیل سیاست مداران بر جامعه است، سخن می گوید.

شهریار، مشیری، سلیگمن، روانشناسی مثبت گرا، مهرورزی