اصل ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش؛ مطالعهای تطبیقی در فقه اسلامی و حقوق ایران
- سال انتشار: 1401
- محل انتشار: مجله حقوق خصوصی، دوره: 19، شماره: 1
- کد COI اختصاصی: JR_JOLT-19-1_011
- زبان مقاله: فارسی
- تعداد مشاهده: 205
نویسندگان
دانشیار، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
دانشجوی دکتری، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، پردیس مرکزی دانشگاه تهران، تهران، ایران
دانشجوی دکتری، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، پردیس مرکزی دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده
یکی از مباحث مهم، که در مباحث حقوق ایران معمولا مغفول واقع می شود، تاثیر ارتکاب عمل نامشروع بر حقوق اشخاص است. در این رابطه، اصل ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش اقتضای آن دارد که آلوده بودن دستان شخص در نتیجه ارتکاب عملی ناروا منجر به محرومیتش از دیگر حقوقی شود که در شرایط عادی از این رهگذر بدو می رسیده است. در این اثر تلاش شد با استفاده از روش تحلیلی کتابخانه ای به این پرسش اصلی پاسخ داده شود که آیا اشخاص از استناد به عمل نامشروع خویش ممنوع هستند؟ موارد و مصادیق ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویش کدام است و اثر وضعی چنین ممنوعیتی چیست؟ در پاسخ به این پرسشها و با بهره گیری و تحلیل آثار فقها به این نتیجه دست یافته شد که پذیرش این اصل، تحت شرایطی، هیچ ناسازگاری با مبانی نظام حقوقی ما ندارد و در قوانین موجود پاسخ هایی درخور به مثابه ضمانت اجرای مناسب این اصل می توان یافت.کلیدواژه ها
اخلاق و حقوق, اصول کلی حقوقی, حرمت نفاق, ممنوعیت استناد به عمل نامشروع خویشاطلاعات بیشتر در مورد COI
COI مخفف عبارت CIVILICA Object Identifier به معنی شناسه سیویلیکا برای اسناد است. COI کدی است که مطابق محل انتشار، به مقالات کنفرانسها و ژورنالهای داخل کشور به هنگام نمایه سازی بر روی پایگاه استنادی سیویلیکا اختصاص می یابد.
کد COI به مفهوم کد ملی اسناد نمایه شده در سیویلیکا است و کدی یکتا و ثابت است و به همین دلیل همواره قابلیت استناد و پیگیری دارد.