ارائه یک رویکردی نوین در معرفی و ارزیابی فرم بهینه در سیستم سازهای در ساختمانهای بلند مرتبه

امروزه اهمیت فناوری های نوین سازهای در معماری، به ویژه در ساختمان های بلندمرتبه چناناست که معماران را بر ان میدارد که برای حفظ جایگاه خود در عرصه معماری در جهت فراگیری ودرک رفتار سازه ها، تلاش کنند. سیستم دیاگرید که به عنوان یک فناوری جدید از حدود سال ۲۰۰۳به شکلی جدی در سطح جهان مطرح شد مزایای بسیار زیادی را نسبت به سازه های معمول دیگر بهعرصه معماری و ساخت و ساز عرضه میکند. از جمله مزایا اینکه چنین سیستمی با توجه به بهره گیریاز هندسه مثلثی شکل، از پایداری ذاتی برخوردار میباشد و به اتصالات صلب نیاز ندارد. این سیستم باحذف نیاز به ستون های تکیه گاهی و انتقال همزمان نیروهای جانبی و ثقلی سبب صرفه جویی حدودیک پنجمی در مصرف فولاد می شود. لذا با کاهش میزان مصالح، وزن ساختمان و در نتیجه بارهایوارده به فوندانسیون ساختمان، کاهش مییابد. از طرف دیگر وزن کم ساختمان یک مزیت در برابرزلزله به شمار می رود. از دیگر ویژگی های این سازه می توان به توانایی در توزیع مجدد بارها در صورتنقص هر یک از اجزا و حفظ ایستایی سازه اشاره کرد. اما چنین سیستمی مسائل محاسباتی وتحلیل های نسبتا پیچیده ای را به دنبال دارد. قابلیت ساخت در چنین سازه هایی یکی دیگر از مسائلیاست که باید مد نظر قرار بگیرد. چنین سیستمی نیاز به پیش ساختگی اعضا با دقت بالا و نیز نیرویکار ماهر دارد، ولی از سرعت برپایی مناسبی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

ساختمان های بلند مرتبه ، بهینه سازی ، سیستم سازه ای