حق بر تابعیت مهاجر در فقه اهلبیت، حقوق ایران و افغانستان

تابعیت به عنوان مادر سایر حقوق، شناخته می شود. مهاجر در خوشبینانه ترین حالت، از حد اقل حقوق شناخته شده برخوردار می گردد. حال سوال این است که تابعیت مهاجر از نظرفقه اهلبیت و حقوق ایران و افغانستان چیست؟. فقه اهلبیت در برخورداری از حقوق، تابعیت ایمانی را کافی می داند؛ اما حقوق دو کشور تابعیت ملی را برتابعیت ایمانی مقدم داشته و مهاجر مسلمان را از بسیاری از حقوق محروم ساخته است. این نگارش، در تبیین جایگاه حق برتابعیت مهاجر و اثبات تابعیت ایمانی در فقه اهلبیت بوده و کاستی های موجود در حقوق دو کشور و مقدار فاصله آن از فقه اهلبیت را دنبال می نماید. دستاوردهای این پژوهش عبارتند از: ۱. فقه اهلبیت تابعیت ایمانی را برای برخورداری از حقوق عادلانه کافی می داند ۲. تقدم تابعیت ملی طبق حقوق دو کشور،خلاف آموزه های فقه اهلبیت است ۳. حقوق دو کشور اصل حق برتابعیت مهاجر را پذیرفته؛ اما شرایط دشوار وضع نموده اند ۴. قوانین تابعیت افغانستان چه در اصل اعطای تابعیت و چه در محدودیت های پس از دریافت تابعیت، نسبت به قوانین ایران، وضعیت بهتری برای مهاجر دارد.

کلیدواژه ها:

تابعیت ایمانی ، تابعیت در فقه ، تسهیل تابعیت مهاجر ، سیستم های تابعیت ، محرومیت از تابعیت