فاطمه اصغری مهر - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران،ایران.
امیراسماعیل آذر - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی ،دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات ،تهران،ایران.
ساره زیرک - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی واحد علوم و تحقیقات،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران

روان شناسی مثبت گرا (Positive psychology) علمی است که با هدف بهبود زندگی، به توانمندی های انسان توجه می­کند. مارتین ای.پی. سلیگمن (Martin E.P Seligman, ۱۹۴۲) بنیان گذار روان شناسی مثبت­گرا، هیجانات انسان را در سه مسیر «حال-گذشته-آینده» مورد مطالعه قرارمی دهد. از نظر او شادمانی از هیجانات مثبت مربوط به زمان حال است. او برای دستیابی به شادمانی علاوه بر تجربه هیجانات مثبت در زمان گذشته و آینده و حال به تقویت فضایل اخلاقی ششگانه از دستاوردهای خویشتن شناسی توصیه می کند. مولانا نیز از بعد انسان شناسی، همگان را به شناخت خویشتن دعوت می کند. درک زمان حال نیز از دیدگاه او دارای اهمیت زیادی است. مولانا آینده را فقط با امید به خدا و گذشته را  برای دستیابی به رضایت دارای اهمیت می داند. هدف از این پژوهش پاسخ به این سوال است که آیا شادمانی از دیدگاه مولانا دست یافتنی است؟ آیا مولفه های شادمانی و مثبت گرایی در مثنوی، با نظریه روان شناسی مثبت گرای سلیگمن قابل سنجش است؟ دستاوردهای پژوهش در رسیدن به شادمانی در مثنوی علاوه بر همپوشانی متغیرهای مثبت گرایی، به برتری وجه اندیشگانی و عرفانی مولانا می انجامد. این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه ای  به بررسی و تطبیق متغیرهای شادمانی و مثبت گرایی در مثنوی و یافتن شباهت ها و تفاوت ها پرداخته است.

شادمانی, روان شناسی مثبت گرا, مارتین سلیگمن, مولانا