بررسی جایگاه محیط های یادگیری بر بستر آموزش فراگیر و نقش آن در آموزش و پرورش کودکان ناشنوا

دانش آموزان ناشنوا در محیطهای آموزشی مختلف، از مدارس مسکونی فقط ناشنوایان تا کلاسهای آموزشی معمولی، آموزش میبینند. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است و از طریق مطالعه کتابخانه ای- اسنادی بوده است. قوانین فعلی حاکم بر آموزش ویژه بیان می کند که دانش آموزان ناشنوا باید با همتایان شنوا خود تا حد امکان آموزش ببینند، که منجر به قرار گرفتن اکثریت واضح دانش آموزان ناشنوا در محیط های معمولی می شود که به ندرت موثر هستند. این تحقیق تاریخچه این قوانین و تاثیرات منفی آنها بر آموزش ناشنوایان و فرصت های یادگیری دانش آموزان را مورد بحث قرار می دهد . با تمرکز بر تجربیات معمولی که یک دانش آموز ناشنوا دارد، این مقاله به تفکیک مسائل مختلفی که توسط این قوانین ایجاد شده اند و همچنین تغییراتی در قانون فعلی پیشنهاد می کند. این پیشنهادات کمک خواهد کرد تا اطمینان حاصل شود که دانش آموزان ناشنوا ارزیابی می شوند و به گونه ای قرار می گیرند که کیفیت آموزش آنها را بهبود می بخشد.

کلیدواژه ها:

کوکان استثنایی ، نیازهای ویژه ، کودکان ناشنوا ، آموزش ناشنوایان