بررسی رابطه آموزش های مثبت نگری بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی و انگیزش روانی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر

پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه آموزش های مثبت نگری بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی و انگیزش روانی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر انجام پذیرفت. روش پژوهش حاضر با توجه به ماهیت، هدف و فرضیه های آن، نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر بودند که نمونه مورد مطالعه ۶۰ نفر از مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر بودند که بصورت نمونه گیری تصادفی انتخاب و در ۱۱ جلسه آموزش در دو ماه و نیم مورد آموزش مهارت های مثبت نگری قرار گرفتند و به منظور گردآوری داده ها در این پژوهش از دوره های آموزشی و سه پرسشنامه کیفیت زندگی، خودکارآمدی و انگیزش روانی استفاده شد. پایایی پرسشنامه ها به روش آلفای کرونباخ به ترتیب ۰/۹۲، ۰/۷۸و ۰/۷۹ محاسبه شد. برای تحلیل آماری داده ها از روش آزمون T برای مقایسه میانگین های گروه های آزمایش و گواه استفاده شد. بنابر نتایج پژوهش مشخص شد آموزش مهارت های مثبت نگری میزان کیفیت زندگی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر را افزایش داده است و احساس افراد نسبت به وضع سلامت خود و کیفیت زندگی آنها را بهبود می بخشد. در فرضیه دوم مشخص شد که اجرای برنامه آموزشی مهارت های مثبت نگری با رویکرد شناختی- رفتاری به شیوه گروهی می تواند خودکار آمدی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر را افزایش دهد و موجب افزایش خودکار آمدی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر شده و سطح سلامت عمومی آنها را ارتقاء دهد. در بررسی فرضیه سوم، آشکار شد که اجرای برنامه آموزش مهارت های مثبت نگری با رویکرد شناختی - رفتاری موجب انگیزش روانی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر می شود. به این مفهوم که آموزش تکنیک های مثبت نگری شامل تحلیل رفتار (ABC ) سبک اسنادی خوش بینانه، جرات ورزی ، فرایند حل مسئله، مذاکره، تنش زدایی، توانسته است علاقه، تلاش، مهارت درک شده تنش و فشار را که نشان دهنده سطح انگیزش روانی مراجعین اداره اوقاف شهرستان ایرانشهر در گروه آزمایش می باشد، را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

مهارت مثبت نگری ، کیفیت زندگی ، خودکارآمدی ، انگیزش روانی