مهار بیماری پاخوره گندم با استفاده از ترکیبات القاکننده مقاومت
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 168
فایل این مقاله در 10 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ARPP-9-3_001
تاریخ نمایه سازی: 4 بهمن 1401
چکیده مقاله:
چکیده استفاده از ترکیبات القاکننده مقاومت همچون ترکیبات فرار میکروبی، یک راهبرد نوین برای مهار بیمارگرهای گیاهی با استفاده از توان ژنتیکی گیاه است. در این پژوهش، اثر بازدارندگی ترکیبات القاکننده مقاومت بنزوتیازول، متیلسالیسیلات، متیلجاسمونات، بوتان دیال، ایندول و استوئین بر رشد قارچGaeumannomyces graminis var. tritici و همچنین مهار بیماری پاخوره گندم در شرایط گلخانه ای در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. بذور گندم رقم پیشگام ضدعفونی سطحی شده و در محلول ۱۰۰ میکرومولار ترکیبات القاکننده مقاومت و شاهد (آب مقطر) به مدت ۳۰ دقیقه قرار داده شدند. بذرها در گلدان های حاوی مایه بیمارگر کشت شدند و گلدان ها به مدت ۳۰ روز در شرایط گلخانه نگهداری شدند. آزمون بازدارندگی مستقیم رشد بیمارگر در شرایط تشتک پتری نشان داد که سه ترکیب ایندول، بوتان دیال و استوئین به عنوان بهترین تیمارها بهترتیب تنها باعث ۲۹/۱۴، ۲۹/۱۴ و ۲۷/۸ درصد بازدارندگی از رشد قارچ نسبت به شاهد شدند. ارزیابی صفات رشدی گندم نشان داد که تیمارهای مورد آزمایش در صفت وزن خشک ریشه تفاوت معنیداری با شاهد آلوده ایجاد نکردند ولی در صفت وزن خشک اندامهوایی، تیمارهای بنزوتیازول، استوئین و متیل سالیسیلات وزن خشک را به صورت قابل توجهی افزایش دادند. همه ترکیبات مورد استفاده قادر بودند خسارت بیمارگر را به صورت قابل توجهی کاهش دهند. بیشترین کاهش بیماری نسبت به شاهد آلوده در تیمارهای بنزوتیازول و استوئین مشاهده شد که شاخص بیماری را به ترتیب ۸۷/۶۰ و ۳۹/۵۷ درصد کاهش دادند. استفاده از ترکیبات القاکننده مقاومت می تواند رهیافتی امیدبخش در مهار بیماری پاخوره گندم باشد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
الهام صفری
دانش آموخته کارشناسی ارشد گروه گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران.
روح اله شریفی
استادیار گروه گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران.
سعید عباسی
دانشیار بیماری شناسی گیاهی، گروه گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :