مقایسه ساخت سازه‎ای واکه های بلند زبان فارسی در کودکان کاشت حلزون ‎شده و کودکان دارای شنوایی طبیعی

مقدمه: شنوایی یکی از عوامل اساسی تاثیرگذار بر کیفیت تولید گفتار از سوی سخنوران زبان است. این حس بازخورد لازم را برای کنترل گفتار فراهم می‎کند. گفتار کودکان دارای آسیب شنوایی اغلب هم از نظر ادراکی و هم از نظر ویژگی‎های آکوستیکی دارای اختلال می‎باشد. هدف از این مطالعه، تعیین و مقایسه ساختار سازه‎ای سه واکه بلند زبان فارسی در کودکان کاشت حلزون ‎شده و دارای شنوایی طبیعی بود. مواد و روش‎ها: صدای ۲۰ کودک کاشت حلزون شده پیش ‎زبان و ۲۰ کودک دارای شنوایی طبیعی در گروه سنی ۵ تا ۱۰ سال مورد بررسی قرار گرفت. شرکت کننده‎ها تک ‎زبانه و فارسی ‎زبان بودند. از آزمودنی‎ها خواسته شد که واکه‎های /i/‎، /u/ و ‎/â/‎‎ را کشیده و تولید کنند. میانگین سازه‎های اول و دوم این واکه‎ها با نرم‎افزار  Praatنسخه ۵.۳.۱۳ تعیین و یافته‎ها بین دو گروه مقایسه گردید. جهت تعیین وجود تفاوت بین میانگین سازه‎های اول، دوم و نسبت سازه دوم به اول بین دو گروه از آزمون Independent t استفاده شد. یافته‎ها: مقدار سازه اول هر سه واکه در گروه کاشت افزایش یافت که این افزایش تنها در واکه /i/ معنی دار بود (۰۱۱/۰ =P ). مقایسه‎ سازه‎ دوم تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد. مقایسه نسبت سازه دوم به اول در دو گروه در سه واکه تنها در واکه /i/ و با احتمال ۹۵ درصد تفاوت معنی دار نشان داد (۰۱/۰ =P ). نتیجه‎گیری: بسامد سازه‎های اول در کودکان کاشت حلزون ‎شده افزایش یافت. با توجه به این یافته یعنی افزایش سازه اول، به نظر می‎رسد کودکان کاشت حلزون ‎شده حرکات جبرانی زیادی به کار می‎گیرند که می‎توان این پدیده را با فقدان بازخورد شنیداری و تلاش برای جبران آن با حس عمقی با استفاده از شگردهای تولیدی توضیح داده شود. تغییر سازه‎های اول و دوم در جهت کاهش فضای هندسی واکه‎های مورد بررسی بود، به عبارتی افرادی که کاشت حلزون ‎شده بودند اندکی مرکزی شده‎تر واکه‎ها را تولید نمودند. کلید واژه‎ها: تحلیل آکوستیکی، بسامد‎ ‎سازه‎ای، کاشت‎ حلزون، گفتار طبیعی، زبان فارسی