مه بانو خسروی - دانش آموخته کارشناسی ارشد زراعت، دانشگاه پیام نور، مرکز زاهدان، ایران
ابوالفضل توسلی - گروه کشاورزی، دانشگاه پیام نور، زاهدان، ایران
عیسی پیری - گروه کشاورزی، دانشگاه پیام نور، زاهدان، ایران
مهدی بابائیان - دانشکده کشاورزی شیروان، دانشگاه بجنورد، بجنورد، ایران

اهداف: این مطالعه با هدف بررسی کشت مخلوط کنجد و لوبیا و پیدا کردن بهترین آرایش که بالاترین توانایی برای رقابت با علف هرز، حداکثر عملکرد و بیشترین محتوی عناصر غذایی بافت گیاهان را داشته باشد، اجرا گردید. مواد و روش­ها: آزمایش به صورت کرت­های خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با ۳ تکرار اجراء گردید. تیمارهای آزمایشی عبارت از رقابت با علف هرز شامل بدون وجین و وجین به عنوان کرت اصلی؛ و نسبت­های کاشت شامل کشت خالص کنجد، کشت خالص لوبیا، ۵۰ درصد کنجد + ۵۰ درصد لوبیا، ۵۰ درصد کنجد + ۱۰۰ درصد لوبیا، ۱۰۰ درصد کنجد + ۵۰ درصد لوبیا و ۱۰۰ درصد کنجد + ۱۰۰ درصد لوبیا به عنوان کرت فرعی بودند. یافته­ها: بالاترین عملکرد دانه و بیولوژیک کنجد و لوبیا از کشت خالص آن­ها بدست آمد. میزان LER برای عملکرد دانه و بیولوژیک در همه تیمارهای کشت مخلوط در حالت وجین و بدون وجین بزرگتر از یک بود. در بین تیمارهای کشت مخلوط نیز، بیشترین میزان LER از کشت مخلوط ۱۰۰ درصد کنجد + ۱۰۰ درصد لوبیا بدست آمد. همین تیمار منجر به حصول کمترین میزان وزن خشک علف هرز شد. در بین عناصر غذایی اندازه گیری شده بافت گیاهان نیز تنها نیتروژن و فسفر تحت تاثیر معنی دار تیمار کنترل علف هرز و نسبت­های کاشت قرار گرفت. نتیجه­گیری: برای حصول عملکرد بهینه دو گونه، کنترل موثر علف­های هرز و جذب عناصر غذایی کشت مخلوط ۱۰۰ درصد کنجد + ۱۰۰ درصد لوبیا در مقایسه با سایر نسبت­های کاشت بهتر است.

عناصر غذایی, کنجد, لوبیا, نسبت های کاشت, وجین