بهینه سازی محیط کشت برای تولید اگزوپلی ساکارید توسط سویه های بومی لاکتوباسیلوس فرمنتوم، لاکتوباسیلوس پلانتاروم و سویه تجاری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس

اگزوپلی ساکاریدها، ترکیبات حاصل از متابولیت باکتری های پروبیوتیک نقش مهمی در تنظیم سیستم ایمنی بدن دارند. با توجه به نقش محیط کشت در کارآیی تولید اگزوپلی ساکاریدها، هدف از این مطالعه بهینه سازی محیط کشت برای تولید اگزوپلی ساکاریدها توسط سویه های بومی لاکتوباسیلوس فرمنتوم، لاکتوباسیلوس پلانتاروم و سویه تجاری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس است. در این مطالعه، ابتدا اثر دکستروز و ساکارز بر تولید اگزوپلی ساکارید با استفاده از دیسک های کاغذی آغشته به محیط کشت پروبیوتیک بررسی شد. سپس، بازده تولید و قدرت بازدارندگی رادیکال های آزاد اگزوپلی ساکارید با دو منبع کربن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که ساکارز به عنوان منبع کربن محیط کشت بهینه برای تولید اگزوپلی ساکارید مناسب تر از دکستروز است. در روش تولید اگزوپلی ساکارید راندمان تولید و مهار رادیکال های آزاد توسط اگزوپلی ساکاریدهای سویه های پروبیوتیک بومی در همه محیط کشت ها به طور معنی داری بالاتر از سویه های تجاری بود که می تواند به دلیل مکانیسم های مختلف آنزیم ها در دیواره سلولی لاکتوباسیلوس فرمنتوم، لاکتوباسیلوس پلانتاروم در تجزیه قندها باشدکه نقش مهمی در شکل-گیری ساختار نهایی اگزوپلی ساکارید دارد. بنابراین پیشنهاد می شود برای باکتری لاکتوباسیلوس پلانتاروم و لاکتوباسیلوس فرمنتوم از محیط کشت YS با راندمان تولید بالا استفاده شود و برای باکتری ATCC هم تفاوت معنی داری وجود ندارد. برای کاربرد دارویی برای باکتریNIMBB۰۰۳ محیط کشت YD، برای باکتری NIMBB۰۱۴ محیط کشت SS و برای باکتری ATCC محیط کشت SD که خاصیت آنتی اکسیدانی و راندمان بهتری دارد توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

آنتی اکسیدان ، پلی ساکارید ، لاکتوباسیلوس فرمنتوم ، لاکتوباسیلوس پلانتاروم ، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس