بررسی هوش هیجانی و برخی عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشکده پیراپزشکی قم در سال ۱۴۰۰

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 101

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CSUMSMED07_283

تاریخ نمایه سازی: 20 دی 1401

چکیده مقاله:

مقدمه و هدف: هوش هیجانی میتواند از غلبه اضطراب بر قدرت تفکر جلوگیری کند. انسانهایی که توانایی کنترل هیجانات خود راداشته باشند، بیش از دیگران می توانند در زمینه های مختلف زندگی به موفقیت برسند. هدف از این پژوهش، بررسی هوش هیجانی وبرخی عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشکده پیراپزشکی قم می باشد.مواد و روش ها : این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی و مقطعی بود که در تیرماه سال ۱۴۰۰ انجام شد. جامعه پژوهش کلیه دانشجویانرشته های هوشبری، اتاق عمل، علوم آزمایشگاهی و فوریت های پزشکی دانشکده پیراپزشکی قم بودند. نمونه گیری به روش سرشماریانجام شد و ۲۳۱ دانشجو وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری دادهها پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک و هوش هیجانی شاته بود. داده هابا استفاده از آمار توصیفی و آزمو نهای آماری کایدو و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری ۰۵ / ۰ تحلیل شدند.یافته ها : در طول مطالعه ۳۸ دانشجو از مطالعه خارج شدند و داده های مربوط به ۱۹۳ نفر تحلیل شدند. (۸ / ۳۷%) ۷۳ مشارکت کنندهمرد و بقیه زن بودند. میانگین سن مشارکت کنندگان ۹۸ / ۰۱ ± ۰۹ / ۲۱ سال بود. میانگین نمرات آزمون هوش هیجانی ۳۶ / ۱۴ ± ۰۵ / ۹۷ بود.بین نمرات هوش هیجانی با سن، جنس ، رشته تحصیلی، وضعیت تاهل و ترم تحصیلی رابطه معنی دار آماری وجود نداشت ( P > ۰.۰۵).اما بین نمرات هوش هیجانی با تعداد اعضاء خانواده، محل زندگی و علاقه به رشته تحصیلی تفاوت معنی دار آماری وجود داشت ( P < ۰.۰۵ ).نتیجه گیری: هوش هیجانی دانشجویان رشته های مختلف پیراپزشکی در حد متوسط ر و به بالا میباشد. دانشجویانی که با خانواده خو دو در خانواده های پرجمعیت تر زندگی کرده و به رشته تحصیلی خود علاقه دارند، دارای هوش هیجانی بالاتری هستند. بنابراین، پیشنهادمی شود که دانشجویان رشته های تحصیلی خود را با علاقه انتخاب کرده و ترجیحا در شهر محل زندگی خود تحصیل کنند. همچنین بهخانواده های ایرانی توصیه می شود که برای افزایش هوش هیجانی فرزندان خود، تعداد فرزندان خود را افزایش دهند.

نویسندگان

مائده تورده

گروه هوشبری، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران

آرین غمخواررودپشتی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران