فعالیت جسمانی زنان ایرانی: سنجه های پدومتر در برابر خود گزارشی

مقدمه و هدف: به رغم اثبات نقش به سزای فعالیت بدنی در تامین سلامت افراد در تمامی ابعاد، کم تحرکی همچنان به عنوانمشکلی شایع در سلامت جوامع رخ می نمایاند. پژوهش پیش رو با هدف بررسی و مقایسه میزان فعالیت جسمانی سنجیده شدهبه دو روش پدومتر و خود گزارش دهی و تبیین عوامل مرتبط با فعالیت بدنی در بین زنان دامغانی به مورد اجرا گذاشته شد.مواد و روش ها : پژوهش cross-sectional حاضر بر روی ۹۱ زن واجد شرایط ۳۰ تا ۴۵ ساله شهری تحت پوشش یکی ازمراکز منتخب بهداشتی و درمانی شهری دامغان، استان سمنان، واقع در شمال شرق ایران، که به صورت تصادفی به مطالعه واردشده و مورد ارزیابی قرار گرفتند، اجرا شد. فعالیت بدنی افراد طی ۷ روز متوالی و به طور همزمان به دو روش: ۱ - با استفاده ازپدومترهای style pro-۲ (تعداد گام در هر روز) و ۲ - به صورت خودگزارش دهی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بررسی به عملآمده در دو روش انتزاعی و عینی در خصوص میزان فعالیت بدنی زنان مورد مقایسه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها : شیوع بالای بی تحرکی و کم تحرکی (۹۴.۵ %) در بین زنان مورد مطالعه به اثبات رسید و بین نتایج حاصل از خودگزارش دهی فعالیت بدنی (که در ۸۸.۳ % موارد خود را فعال می دانستند) با تعداد گام سنجیده شده توسط پدومتر، همبستگیوجود نداشت (χ^۲= ۱.۴۵, p= ۰.۷۹). ارتباط بین میزان فعالیت جسما نی مورد سنجش توسط پدومتر، با متغیرهای دموگرا فیکو زمینه ای، مورد بررسی قرار گرفت و تنها بین تعداد فرزند و میزان فعالیت جسمانی رابطه معنی داری یافت شد، به طوری کهزنان دارای فرزند، در مقایسه با افراد بدون فرزند، از سطح فعالیت جسمانی بالاتری برخوردار بودند (p_value = ۰.۰۳۵).نتیجه گیری: میزان فعالیت جسمانی مورد بررسی توسط پدومتر و فعالیت بدنی گزارش شده توسط شرکت کنندگان در مطالعه،کاملا متناقض بود. در واقع افراد شرکت کننده برآورد درستی از میزان فعالیت جسمانی خود نداشته و به بی تحرکی خود واقفنبودند، لذا به منظور تعیین میزان فعالیت بدنی و پیشگیری از عواقب ناشی از کم تحرکی، علاوه بر توجه به علل کم تحرکی، میبایست از ابزار های دقیق سنجش فعالیت جسمانی نیز بهره برداری نمود.

کلیدواژه ها:

فعالیت بدنی ، سلامت زنان ، پدومتر