علی درزی - دانشگاه تهران
مژگان همایون فر - دانشجوی دکتری زبان شناسی همگانی دانشگاه علامه طباطبایی

زبان فارسی ازجمله زبان هایی است که در آن کانونی سازی[۱] رخ می دهد. درنتیجه رخ داد این پدیده، که نمونه ای از قلب نحوی[۲] به شمار می رود، سازه نحوی کانونی شده یا در سطح ساخت ظاهری جابه جا می شود و یا در سطح صورت منطقی به جایگاه شاخص فرافکن کانون. یافته­ها  نشان می دهد که: (الف) حرکت کانونی سازی، قبل از بازنمون[۳]، ضرورتا منجر به خوانش تقابلی نمی شود، (ب) کانونی سازی شامل حرکت کل سازه کانونی شده در سطح منطقی است، و فقط حرکت مشخصه کانون نیست، آن گونه که در ادبیات مربوط ادعا شده است. (ج) در زبان فارسی، کانونی سازی تقابلی[۴] دو سازه نحوی ذاتا غیرکانونی نیز امکان پذیر است. [۱]. focusing [۲]. scrambling [۳]. spell-out [۴]. contrastive focusing

کانون, پرسش واژه, کانون اطلاعی, کانون تقابلی, مشخصه نوایی