جانداری و بی جانی در گویش های ایرانی

زبانها ویژگی های مصادیق جهان بیرون را به نحو متفاوتی در خود منعکس می کنند؛ برای مثال، مقوله شخص، شمار، زمان و نمود فعل[۱] یا حالت[۲] و جنس اسم[۳] در زبان های مختلف به صورت های متفاوت بیان می شود. یکی دیگر از این مقولات، ویژگی جانداری[۴] است که زبان ها توجه کمتری به بیان آن دارند. این خصوصیت در تعدادی از گویش های ایرانی وجود دارد که موضوع بحث این مقاله است. [۱] aspect [۲] case [۳] gender [۴] animate

کلیدواژه ها:

گویش ، زبان ، جانداری ، بی جانی