دوران علی محسنی - مدیر تدریسی دانشکده علوم انسانی دانشگاه بین المللی المصطفی افغانستان

یکی از اهداف مهم نهاد آموزشی و دغدغه مربیان جامعه، از دیرباز تا کنون، نهادینه سازی و تثبیت رفتارهای اخلاقی در جامعه بوده است. در فرایند درونی سازی ارزش های اخلاقی، عناصر، عوامل و نهادهای زیادی نقش ایفا می نمایند. یکی از ابزارهای بسیار موثر، استفاده از هنر در نهادینه سازی ارزش ها است که تاکنون توجهی چندانی به آن نشده است. جا دارد به این پرسش که «نقش هنر در ترویج و درونی سازی اخلاق اسلامی چیست»؟ پاسخ گفته شود و در این تحقیق به پاسخ پرسش یادشده را دنبال کرده ایم. برای فهم بهتر از موضوع، سه متن ادبی برجسته حوزه ادبیات فارسی؛ یعنی «مثنوی» مولوی، «منطق الطیر» عطار و «حدیقه الحقیقه» سنایی را به طور اجمال از زاویه تکنیک های ادبی مقایسه نموده ایم. اشتراکات و امتیازات آ ن ها را مشخص کرده ایم. نتیجه به دست آمده حاکی از این است که مولوی چهارده تکنیک منحصر به فرد در مثنوی دارد و از نوآوری های ایشان محسوب می گردد و همین امر او را از عطار و سنایی، متمایز و ممتاز می سازد. توجه و اقبال عمومی به مثنوی و حضور آن در میان مردم و بهره برداری از محتوای سودمند اخلاقی را بیشتر نموده است. در تحقیق، با روی کرد کیفی، از روش توصیفی تحلیلی و توصیفی استنباطی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شده است.

هنر , درونی سازی , اخلاق اسلامی , مثنوی , منطق الطیر , حدیقه الحقیقه