فریبا زمانی - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران، گچساران، ایران

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس و درمان مبتنی بر شفقت بر افزایش امید به زندگی، تاب آوری و کاهش آینده تاریک در دختران مجرد بالای ۳۵ سال بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه دختران مجرد بالای ۳۵ سال شهرستان گچساران در سال ۱۴۰۰ بودند و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد ۴۵ نفر از آنان انتخاب و در سه گروه(هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه های آزمایش تحت آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس(۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای) و درمان مبتنی بر شفقت(۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچگونه مداخلهای دریافت نکردند و در لیست انتظار باقی ماندند. از مقیاس تاب آوری (RISC) کانر و دیویدسون((۲۰۰۳، مقیاس امید به زندگی((ADHS اشنایدر و همکاران((۱۹۹۱ و مقیاس آینده تاریک((DFS زالسکی و همکاران((۲۰۱۹ به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد هر دو درمان مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر افزایش امید به زندگی، تاب آوری و کاهش آینده تاریک اعمال کردند(.(P<۰/۰۵ افزون بر این نتایج نشان دهنده آن بود که درمان مبتنی بر شفقت در افزایش امید به زندگی، تاب آوری و کاهش آینده تاریک موثرتر بود(.(P<۰/۰۵ بر اساس نتایج پژوهش حاضر، میتوان گفت که آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس و درمان مبتنی بر شفقت میتوانند به عنوان یک شیوه درمانی برای افزایش امید به زندگی، تاب آوری و کاهش آینده تاریک در دختران مجرد بالای ۳۵ سال در مراکز درمانی به کار برده شوند.

آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس، درمان مبتنی بر شفقت، امید به زندگی، تابآوری، آینده تاریک، تجرد.