عظیمه رضایی قزاانی - کارشناس ارشد مشاوره و راهنمایی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران)مرکزی(، تهران، ایران

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی خانواده درمانی سیستمی بر رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود و احساس مثبت به همسر در زنان دارای تعارضات زناشویی بود. این پژوهش از نوع آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه زنان دارای تعارضات زناشویی شهر کاشان در سال ۱۴۰۱ بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند(۱۵ نفر آزمایش و ۱۵ نفر کنترل). گروه آزمایش تحت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقهای خانواده درمانی سیستمی قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. از پرسشنامه تعارضات زناشویی((MCQ ثنایی ذاکر و همکاران((۱۳۸۷، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ((MSQE السون و همکاران((۱۹۸۷، سیاهه تمایز یافتگی خود-فرم کوتاه((SDI-SF دریک و همکاران((۲۰۱۵ و پرسشنامه احساس مثبت به همسر((PFQ الری و همکاران((۱۹۸۳ به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ در دو بخش توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی(تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که خانواده درمانی سیستمی توانسته است رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود و احساس مثبت به همسر در زنان دارای تعارضات زناشویی را به طور معناداری بهبود بخشد(.(P<۰/۰۵ میتوان نتیجه گیری کرد که خانواده درمانی سیستمی میتواند به عنوان مداخله ای موثر برای بهبود رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود و احساس مثبت به همسر در زنان دارای تعارضات زناشویی مورد استفاده قرار گیرند.

خانواده درمانی سیستمی، رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود، احساس مثبت به همسر، تعارضات زناشویی