تحلیل تغییرات زمانی و توزیع مکانی فضاهای سبز شهری تهران در مقیاس سیمای سرزمین

شهرتهران با وسعتی درحدود ۷۰۰ کیلومترمربع وجمعیتی حدود ۸ میلیون نفر یکی ازآلوده ترین کلانشهرهای دنیاست ظرفیت پالایش وجذب آلاینده ها دراین شهر کاهش یافته است. رشد شهرنشینی باعث تخریب فضاهای سبز به عنوان یکی از مهم ترین عوامل موثر در جذب و کاهش آلاینده ها شده است .به منظور احیای فضاهای سبز شهری و بهبود عملکردهای اکولوژیکی مرتبط با کیفیت هوای شهر، شناسایی و تحلیل تغییرات زمانی و توزیع مکانی فضاهای سبز شهری ضروری است. در این تحقیق برای شناسایی نحو ه ترکیب و توزیع فضایی پوشش گیاهی شهر تهران از نقشه های پوشش اراضی حاصل از تصاویرماهواره ای لند ست سالهای ۱۳۸۱و۱۳۶۷ ونقشه کاربری اراضی۱:۲۰۰۰ استفاده شد وبه کمک متریک های سیمای سرزمین(شامل NP,MPS,MNN,CAP) وضعیت ترکیب و توزیع فضایی عناصر ساختار سیمای سرزمین و روند تغییرات آنها به صورت کمی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج حاصل از این تحقیق نشان داده است که فضاهای سبز در شهر تهران از نظر نحوه ترکیب و توزیع فضایی دارای شرایط مطلوبی نیستند و طی دوره زمانی مورد مطالعه لکه های فضای سبز از لحاظ وسعت، پیوستگی و ماهیت ترکیب و توزیع فضایی دچار روند تخریب شدیدی بوده است ودر حال حاضر نیز شبکه موزاییک لکه های فضای سبز شهری از وسعت و پیوستگی لازم برای ارایه خدمات اکولوژیکی به منظور بهبود کیفیت محیط زیست شهر تهران برخوردار نیست.

کلیدواژه ها:

اقدامات اصلاحی ، ترکیب و توزیع فضایی ، سنجش از دور ، فضای سبز ، متریک های سیمای سرزمین