نقش هوش معنوی در حکمروایی و مدیریت پایدار شهری

هدف از نوشتار حاضر؛ بررسی وتحلیل مفاهیم واصول مرتبط با حکمروایی خوب شهری وبررسی نمونه ای از تجارب داخلی مرتبط با این رویکرد و تاکید بر این نکته است که با توجه به ساختاری شدن پاره ای از مشکلات مدیریت شهری در ایران، تبیین صحیح، نهادینه سازی ونگاه راهبردی به شیوه تصمیم گیری در ارتباط با حکمروایی خوب شهری کمک کند تا مدیریت پایدار شهری به سرعت وامیدواری بیشتری درشهرها شکل گیرد. ازآنجا که سرمایه اجتماعی نقش و اهمیتی تاثیرگذار در پویایی اقتصاد شهری و در نهایت تحقق حکمروایی خوب شهری دارد، بنابراین نتیجه میشود داشتن جوامعی با سرمایه های اجتماعی بالا و مشارکت آگاهانه شهروندان مستلزم وجود حس تعلق به مکان، محله و شهر است وبا این نگاه و با توجه به شناسایی تاثیرات روانی و اجتماعی و ماورائی رفتارهای انسان در اتخاذ تصمیم گیریها، از طریق علم متافیزیک، افزایش هوش معنوی افراد جهت دادن وتسریع بخشیدن به رشد وتعالی جامعه می تواند راهگشا باشد. پیشنهاد می شود تقویت فرهنگ خود مدیریتی در شهروندان، فرهنگ همکاری متقابل در کارگزاران حکومت مرکزی و کارگزاران محلی ایجاد شود. در پایان، برای تربیت شهروندان، وایجاد حکمروایی خوب شهری به عنوان اثر بخش ترین، کمهزینه ترین وپایدار ترین شیوه اعمال مدیریت تقویت فرهنگ خود مدیریتی در شهروندان، فرهنگ همکاری متقابل در کارگزاران حکومت مرکزی و کارگزاران محلی ایجاد» آگاهی« های لازم ،» نگرش« های مهم و» مهارت« ها مهیا شود.