مکانیسم مقاومت فیزیکی و بیو شیمیایی به پسابیدگی در گیاهان بازگشت پذیر

مقاومت به خشکی پدیده های است که در قلمرو گیاهان یافت شده است. این ویژگی در گیاهان پست مانند خزه ها و سرخس ها معمول تر از گیاهان نهاندانه می باشد. گیاهانی که مقاومت به پسابیدگی را نشان می دهند به گیاهان بازگشت پذیر مشهورند. بنابراین علت نامگذاری آنها تواناییشان در از دست دهی آب بیش از حد آب موجود در سطح سلولی (کمتر از 5 درصد محتوی آب نسبی) ، توقف اعمال متابولیکی و ایجاد ححالت خشکیدگی برای مدت های طولانی و سپس جذب آب توسط بافت های رویشی و از سری گیری مجدد فعالیت متابولیکی می باشد. برای زنده مادن در شرایط خشکی ، گیاهان بازگشت پذیر به تعدادی از استرسها بوسیله آب از دست دهی غلبه می نمایید مانند استرس اکسیداتیو ، بی ثباتی یا از دست دهی انسجام غشاء سلولی و استرس مکانیکی . گیاهان بازگشت پدیر دارای چندین مکانیسم یزیولوژیکی و بیو شیمیایی برای سازگار شدن به پسابیدگی دارا می باشند. تغییران مورفولوژیکی در زمان آب از دست دهی در در گیاهان سازگار بازگشت پذیر مشاهده شده است تا میزان خسارن ناشی از نور و رادیکال های ازاد در بافت های خشک به حداقل برسد. بنابراین شناخت گیاهان بازگشت پذیر و بررسی مقاومت به انواع استرسها بخصوص خشکی ما را در داشتن گیاهان سازگار با شرایط مامناسب محیطی کمک می نماید.

کلیدواژه ها:

پسابیدگی ، گیاهان بازگشت پذیر