بررسی اثرات سیاست های پولی بر سطح اشتغال بخش صنعت در ایران

امروزه رشد و توسعه اقتصادی بدون توجه به بخش صنعت امکان پذیر نیست. ایران با در اختیار داشتن منابع عظیم نفت و گاز از یک سو و معادن فراوان از سوی دیگر، پتانسیل رشد صنعتی بالایی را دارا می باشد که با سیاست های درست و بنیادی می تواند بخش عظیمی از نیروی کار کشور را سازماندهی کند. سیاست های پولی، مجموعه تصمیمات و اقدامات مقامات پولی کشور در کنترل عرضه و تقاضای پول برای تاثیرگذاری بر سطح فعالیت های اقتصادی می باشد. معمولا سطح قیمت ها، میزان اشتغال، میزان تولید واقعی، صادرات و واردات به عنوان مهمترین متغیرهای اقتصاد کلان مطرح می باشند که افزایش، کاهش و یا ثبات آن ها هدف های مورد نظر سیاست های اقتصادی، از جمله سیاست پولی، محسوب می گردد؛ از این رو با توجه به اهمیت اشتغال و نقش آن در سرنوشت فردی و اجتماعی انسان، در این تحقیق به بررسی ارتباط اشتغال ایجاد شده در بخش صنعت و یکی از مهمترین متغیرهای سیاست پولی در اقتصاد ایران پرداخته شده است. برای تشریح روابط بین متغیرهای اشتغال، حجم نقدینگی، حداقل دستمزد واقعی پرداختی به کارگران، موجودی سرمایه و ارزش افزوده بخش صنعت در دوره زمانی 1387 - 1357 از داده های سالانه و روش خودتوضیح با وقفه های گسترده ARDL استفاده شده است. همچنین به منظور بررسی سرعت تعدیل مدل پویا به مدل بلندمدت الگوی به مدل تصحیح- خطا نیز برآوردگردیده است. نتایج نشان می دهد اشتغال بخش صنعت رابطه مثبت با ارزش افزوده و با حداقل دستمزد رابطه منفی دارد. همچنین با افزایش میزان حجم نقدینگی، میزان شاغلین بخش صنعت به طور متوسط در بلندمدت افزایش می یابد. نتیجه حاصل شده، تاییدی بر فرضیه این تحقیق مبنی بر اثر مثبت و معنادار افزایش حجم پول بر سطح اشتغال بخش صنعت در اقتصاد ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

سیاست های پولی ، اشتغال بخش صنعت ، الگوی خودتوضیح برداری با وقفه های گسترده