اثربخشی آموزش خود گویی های درونی مثبت بر کاهش میزان اضطراب اجتماعی کوتاه قامتان شهر تهران

 هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خود گویی های درونی مثبت بر کاهش میزان اضطراب اجتماعی کوتاه قامتان تهران است. جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت از کلیه کوتاه قامتان زن و مرد ۲۰ تا ۴۰ ساله عضو انجمن کوتاه قامتان ایرانی در شهر تهران در سال ۱۳۹۰ می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده و از بین افرادی که عضو انجمن کوتاه قامتان شهر تهران بوده و بر اساس پرسشنامه لیبوتیس(۱۹۸۷) به اضطراب اجتماعی دچار بودند، تعداد ۳۲ نفر زن و مرد انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل(هر گروه ۱۶ نفر) قرار گرفتند. روش این پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل از نظر هدف، کاربردی و از نظر جمع آوری اطلاعات، میدانی است. ابزار اندازه گیری پرسشنامه ۲۴ سوالی اضطراب اجتماعی لیبویتس(۱۹۸۷)، بود. که روایی و پایایی آن در پژوهش های مختلف مورد تایید است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و آمار استنباطی با روش های تحلیل اندازه گیری های مکرر استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش خودگویی های درونی مثبت بر کاهش میزان اضطراب اجتماعی(هراس عملکرد، هراس اجتماعی، اجتناب از عملکرد و اجتناب اجتماعی) کوتاه قامتان ایرانی موثر است و آموزش خودگویی های درونی مثبت بر کاهش میزان اضطراب اجتماعی(هراس عملکرد، هراس اجتماعی، اجتناب از عملکرد و اجتناب اجتماعی) کوتاه قامتان ایرانی در طول زمان از پایداری مناسبی برخوردار است.این یافته ها نشان می دهد که می توان با روشهای درمان شناختی از نوع خودگویی های درونی اضطراب اجتماعی را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

خود گویی های درونی مثبت ، اضطراب اجتماعی ، کوتاه قامتان ایرانی