نقش دانشجویان علوم پزشکی در زمان شیوع ویروس کرونا: فرصت یا تهدید

پاندمی ویروس کرونا تاثیر زیادی بر همه جنبه های زندگی، به ویژه سبک زندگی و تحصیل دانشجویان علوم پزشکی دارد. کشورهای مختلف در مواجهه با این بحران پاسخ های متفاوتی داشته اند که طیف آن از تعطیلی کامل دانشگاه ها تا فارغ التحصیلی زودهنگام و اشتغال دانشجویان به عنوان پرسنل می باشد. هدف این دستنوشته گفتمان برای ایفای نقش بهتر دانشجویان علوم پزشکی در شرایط بحرانی است. دلایلی متعددی برای حمایت از نقش دانشجویان علوم پزشکی در اپیدمی وجود دارد؛ کسانی که کار در حرفه های بیمارستانی نظیر پزشکی و پرستاری را انتخاب می کنند، به نوعی این خطر را پذیرفته اند(۱). از سوی دیگر می توان از این اپیدمی به عنوان یک موقعیت آموزشی، به ویژه برای دانشجویان پزشکی و پرستاری که دوره بالینی و کارآموزی در عرصه خود را می گذرانند، استفاده کرد. آن ها می توانند با استفاده از خدمات پزشکی و پرستاری از راه دور برای بیماران با علائم خفیف ویروس کرونا که در بیمارستان بستری نیستند یا سایر بیماری های مزمن، زنان باردار و بیماران ترخیصی که نیاز به پیگیری دارند، کمک کنند. دانشجویان می توانند در کلینیک ها و بخش های سرپایی با گرفتن شرح حال، تماس با بیماران جهت اطلاع از نتایج آزمایش ها، آموزش به بیماران، نوشتن و ثبت گزارش ویزیت ها، تکمیل و پر کردن پرسشنامه های مربوط به ویروس کرونا کمک نمایند و بنابراین بارکاری تیم مراقبت و درمان را کاهش دهند(۲). دانشجویانی که در مرحله قبل از شروع دوره بالینی هستند نیز افرادی هستند که در بسیاری از نقش های بالینی مهارت دارند و می توانند از سایر بیمارانی که به دلایل غیر از ابتلا به ویروس کرونا پذیرش شده اند، مراقبت کنند .اعتقاد بر این است که دورنگه داشتن دانشجویانی که در مرحله قبل از شروع دوره بالینی و کارآموزی هستند از کمک و خدمت رسانی موجب دلسردی آن ها می شود که به ضرر آینده شغلی آن ها است و این فرصت خوبی برای سازمان دهی آنان برای ورود به جامعه و کمک به مردم براساس آموزش جامعه- محور است. آن ها می توانند بسته های حمایتی و بهداشتی را تهیه و توزیع کنند، اطلاع رسانی مناسب را انجام دهند و اخبار جعلی را در مورد ویروس های کرونا تصحیح نمایند. همچنین، آن ها می توانند در کارهای اداری، تحقیقات اپیدمیولوژیک، ورود اطلاعات به رایانه، مشاوره تلفنی، جمع آوری نمونه و ضدعفونی کردن مراکز شلوغ و پرجمعیت مشارکت کنند. این بهترین فرصت برای درونی سازی مفاهیم اخلاقی مانند نوع دوستی، شجاعت، مسوولیت پذیری، تعهد حرفه ای، تعهد اخلاقی و بلوغ هویت حرفه ای دانشجویان است(۳). دلایل دیگری نیز برای مخالفان نقش دانشجویان علوم پزشکی در این شرایط اپیدمی وجود دارد؛ آن ها معتقدند وظیفه اصلی دانشجویان یادگیری است، آن ها نه موظف هستند و نه به طور کامل آمادگی دارند و با کار کردن در چنین موقعیتی در معرض استرس جسمی و روحی-روانی قرار خواهند گرفت. کمبود تجهیزات محافظت شخصی وجود دارد، بنابراین خطرات عفونت برای بیماران و دانشجویان افزایش می یابد هرچند خطرات فعالیت دانشجویان کم تر از خطرات فعالیت افراد داوطلب است. نگرانی هایی در مورد انتقال عفونت به افراد مستعد در خانواده دانشجویان و مشکلاتی در ارتباط با مسوولیت شغلی و عدم دستورالعمل های قانونی برای دانشجویان نیز وجود دارد(۴). از دیگر چالش های حضور داوطلبانه دانشجویان، پذیرش این فعالیت ها به عنوان بخشی از دوره های آموزشی دانشجویان است. از طرف دیگر، علی رغم حضور داوطلبانه دانشجویان، برخی از آن ها ممکن است احساس اجبار کنند زیرا می ترسند که نبود آن ها موجب شود که از فرصت های آموزشی و پژوهشی آینده محروم گردند. به دلیل کلیه موارد ذکرشده به نظر می رسد نگرانی در مورد نقش دانشجویان درست است، اما نمی توان این نکته را نادیده گرفت که دانشجویان تنها گروه تخصصی آموزش دیده در این زمینه هستند که باید با حفاظت کامل برای نقش های آینده خود آماده شوند.

کلیدواژه ها:

Letter To Editor ، Coronavirus ، نامه به سردبیر ، ویروس کرونا