خوانش پدیدارشناسی یوهانی پالاسما در پاویون مه اثر دیلر اسکوفیدو (اکسپو ۲۰۰۲)

می توان به پدیدارشناسی به عنوان یکی از مکاتب اصلی قرن بیستم اشاره کرد. پدیدارشناسی به مطالعه و بررسی ماهیت یک چیز می پردازد. یوهانی­ پالاسما ازجمله تاثیرگذارترین پدیدارشناسان معماری است. یوهانی­ پالاسما از منظر فلسفی متاثر از فلسفه موریس مرلوپونتی بوده، همچنین به تفکرات پدیدارشناسانی چون هوسرل و هایدگر نیز نیم نگاهی داشته است. از نظر پالاسما علم و عقل سبب ذهنیات محدودی متکی بر ادراک بینایی می شوند که پیامدهای تاسف باری را در معماری معاصر داشته اند. پدیدارشناسی از نظر پالاسما نگرش عمیق است که انسان را به گوهر چیزها نزدیک می کند و آن­ها را نزدیک انسان نگاه می دارد نگرش او با توجه به مشارکت حواس در فرآیند دریافت و ادراک و قراردادن کالبد و تن انسانی به عنوان مرکزیت ادراک و مشارکت حواس پنجگانه در باب کیفیات حسی، مصالح، نور، رنگ، قدمت و تاریخچه حضور می یابد. پاویون مه اثر دیلر اسکوفیدو در اکسپو ۲۰۰۲، با خلق فضایی ابر مانند درصدد است تا مخاطب را از دیدن و ادراک بصری به لمس کردن، در فضا بودن و ادراک حسی برساند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و جمع آوری اطلاعات اسنادی است. هدف از انجام این پژوهش، پاسخ به این پرسش است که ویژگی های پاویون مه (اکسپوی ۲۰۰۲) از نظرگاه تحلیل پدیدارشناسی یوهانی ­پالاسما چیست و ویژگی­های شاخص آن چه می باشند. برای این منظور ابتدا با شناخت نظریات پالاسما و سپس بررسی پاویون مه به تحلیل موضوع پرداخته شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهند علاوه بر دیدن و دیده شدن که ناشی از ادراک ذهنی و بصری است معماری می تواند با به بازی گرفتن سایر حواس انسانی تجسمی متفاوت از فضا و مفهوم آن و نیز حس ­مکان متاثر از حضور در فضا را منجر گردد و مخاطب را به گونه ای متفاوت در معرض ادراک حسی از محیط قرار دهد. مولفه های ادراک چند حسی، در پاویون مه جلوه عملی به خود گرفته اند و مخاطب را در تجربه متفاوت از فضا یاری می کنند.

کلیدواژه ها:

architecture ، Architectural phenomenology ، Juhani-pallasmaa ، Blur Pavilion ، Dillerscofidio