رویه های نهادهای کیفری و حقوق بشردوستانه ملل متحد در خصوص کاربست سلاح های خودکار توسط دولت ها به منظور مقابله با تروریسم

سلاح های خودکار به مجموعه تجهیزات سخت افزاری و نرم افزاری هوشمندی گفته می شوند که از راه دور و بدون دخالت مستقیم انسان هدایت و عمل می کنند. گاهی هوش مصنوعی، خود هدف را تشخیص داده و اقدام به شلیک و نابودی هدف می کند. در واقع گونه پهپادی این نوع سلاح ها بیشترین استفاده در صنعت نظامی دارند. به همین ترتیب توسعه سلاح های خودکار و هوشمند، در جوامع بین المللی نگرانی های عمده ای را ایجاد نموده است. کاربست اینگونه سلاح ها که از نیروی مرگبار تقریبا صدرصدی برخودار است، سبب شده است که مجموعه ای از مشکلات و نگرانی-هایی را در سطح حقوق بین الملل بشردوستانه ایجاد شود. گرچه در سطح حقوق بین الملل در خصوص به کارگیری سلاح های خودکار قواعد و مقررات عام و خاصی تدوین شده است، اما مشروعیت سطح و دامنه اینگونه سلاح ها با توجه به کشنده بودن آنها بخصوص در عملیات تروریستی همچنان ابهامات حقوقی زیادی مطرح ایجاد نموده است. پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای و همچنین آراء نهادها و کمیته های گوناگون بین المللی، درصدد است قلمرو، مشروعیت و عدم مشروعیت کاربست سلاح های خودکار را تبیین نماید. یافته های تحقیق حاکی از آن است که بیشترین تاکید آراء موجود در خصوص منع کاربست چنین سلاح هایی توسط دولت ها در عملیات ترور و فاقد مشروعیت بین المللی است که متاسفانه بسیاری از دولت های صاحب قدرت برتر این ممنوعیت را نادیده انگاشته اند.

کلیدواژه ها:

حقوق بشر دوستانه ، حقوق بین الملل ، سلاح های خودکار ، تروریسم ، نهادهای کیفری