بررسی اثربخشی خانواده درمانی بوئنی بر ناگویی طبعی و اضطراب زنان آسیب دیده از زندگی متاهلی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی خانوادهدرمانی مبتنی بر رویکرد بوئن بر ناگویی طبعی و اضطراب زنان آسیب دیده از زندگی متاهلی در شهر تهران بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آن پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زنان آسیب دیده از لحاظ روانی و جسمی در زندگی متاهلی بودند که از سوی دادگاه به مراکز مشاوره شهر تهران ارجاع شده بودند. از این جامعه ۳۰ آزمودنی با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به شیوه تصادفی همراه با جایگزینی در دو گروه ۱۵ نفری آزمایشی و کنترل گنجانده شدند. داده های پژوهش با سنجه های ناگویی طبعی بگبی، تیلور و پاکر((۱۹۸۶ و اضطراب دراگوتیس، لیپمن و کووی (۱۹۷۳)گرداوری شد. مداخله خانواده درمانی مبتنی بر دیدگاه نظامهای خانوادگی بوئن در هشت جلسه هفتگی یک ساعتی برای گروه آزمایشی اجرا شد. برآیندهای تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین متغیرهای وابسته گروه آزمایشی در همسنجی با گروه کنترل در پسآزمون به طور معنیداری کمتر است. بر پایه یافته های پژوهش میتوان گفت که خانوادهدرمانی مبتنی بر دیدگاه نظامهای خانوادگی بوئن بر کاهش ناگویی طبعی و اضطراب زنان آسیب دیده تاثیرگذار است.

کلیدواژه ها:

خانواده درمانی ، بوئن ، آسیب دیده ، ناگویی طبعی ، اضطراب