بررسی رابطه بین خودگردانی تحصیلی و مهارت اعتماد به خود در حل مساله در دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز

هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه بین خودگردانی تحصیلی و مهارت اعتماد به خود در حل مساله در دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز بود. پژوهش حاضر به لحاظ هدف در زمره تحقیقات بنیادی و به لحاظ شیوه جمع آوری اطلاعات از تحقیقات توصیفی از نوع هم بستگی بود. طرح پژوهش در این تحقیق توصیفی از نوع همبستگی کاننی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر ۱۳۵۸ دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز در سال تحصیلی ۹۷-۹۸ مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از جدول مورگان ۲۱۰ نفر دانش آموز دختر بودند که با روش مونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند . برای ارائه یافته ها پیرامون نمونه تحقیق از روشهای آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، حداقل و حداکثر نمره، میانگین و انحراف معیار) استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از آمار استنباطی همبستگی کاننی استفاده گردید. لازم به ذکر است که در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از spss نسخه ۲۱ و سطح معنی داری (α =۰/ .۵) استفاده شد. نتایج نشان دادند بین خودگردانی تحصیلی (سبک تنظیمی، سبک تنظیم درون فکنی) رابطه منفی معناداری با مهارت های حل مساله (اعتماد به خود در حل مساله، شیوه اجتناب- نزدیکی به مساله و کنترل شخصی) دانش آموزان وجود دارد. به عبارتی با افزایش خودگردانی تحصیلی مهارت های حل مساله دانش آموزان کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

خودگردانی تحصیلی ، مهارت اعتماد ، حل مساله ، دانش آموزان شهر رامهرمز.