عباس الوانی - دانشجوی دکتری راه و ترابری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
پرهام حیاتی - استادیار گروه راه و ترابری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
مجید قاسمی - دانشجوی دکتری راه و ترابری ، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

نگهداری و مدیریت راه ها یکی از بنیادیترین اصول زیربنایی هر کشور است. برای پیشگیری از تشدید فرسودگی و تخریب سطح راه ها اقدامات اصولی و نسبتا ارزان قیمتی را میتوان در ابتدای بروز خرابیها و یا حتی قبل از آن انجام داد. استفاده از آسفالت حفاظتی میکروسرفیسینگ به عنوان عملیات نگهداری فراگیر پیشگیرانه میتواند به منظور حفاظت و به تاخیر انداختن خرابیهای سطحی مرتبط با روسازیهای بتن آسفالتی مورد استفاده قرار گیرد. در این پژوهش دو محور (مسیر رفت/برگشت محور شریانی بیرجند-مشهد) با شرایط یکسان ساختار روسازی و ترافیکی ولی متفاوت در زمان تخصیص روش ترمیم و نگهداری در نظر گرفته شده است. در محور برگشت از آسفالت حفاظتی میکروسرفیسینگ و در محور رفت هیچ اقدامی برای عملیات نگهداری و ترمیم تخصیص نیافته است. این دو محور بعد از ۵ سال از لحاظ نوع، میزان و شدت خرابیها مورد بررسی قرار گرفته است و شاخص وضعیت روسازی (PCI) و همچنین شاخص ناهمواری بین المللی (IRI) با دستگاه RSP برای هر دو محور محاسبه گردیده است. به منظور تعیین هزینه تاخیر در تخصیص گزینه تعمیر و نگهداری مناسب، هر دو محور در سال ۱۴۰۱ به ازای هر یک متر مربع مورد برآورد ریالی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است با توجه به ترافیک یکسان، برای محور رفت شاخص PCI به مقدار ۲۶ واحد افت و شاخص IRI، به میزان ۱/۴ واحد افزایش یافته است و هزینه روش ترمیم و نگهداری برای روش جاری به ازای هر متر مربع ۳/۵ برابر افزایش یافته است.

آسفالت حفاظتی میکروسرفیسینگ، روش فراگیر پیشگیرانه، شاخص وضعیت روسازی (PCI)، شاخص ناهمواری بین المللی (IRI)، هزینه ترمیم ونگهداری.