هویت، ساختار و اجزای سکونتگاه های بومی ایران، راهکاری نوین در توسعه شهری عصر حاضر

سکونتگاه و خانه به عنوان قرارگاه رفتاری خانواده، از لحاظ عملکردی و کالبدی، مکان شکل گیری رفتار، فرهنگ و اخالق اجتماع است. خانه ی سنتی ایران مکانی سازنده و مناسب برای این مهم بوده است، اما معماری مسکن امروز ایران، ظرف مناسبی برای این مهم نیست چرا که، خصوصیت ایرانی بودن خود را از دست داده و به تبع آن قابلیت پرورش فرهنگ ایرانی از آن سلب شده است لذا از الزامات معماری ما در عصر جدید، توجه به هویت و شاخصه های معماری اصیل سنتی و احیای معماری و بافت های تاریخی، ارزشمند، مردمی و دیرپا است، زیرا زندگی، تمدن و فرهنگ زیست ما، اعم از شهری و روستایی در آنها متبلور شده و یکی از ضروریات تامین زندگی سالم و آرام، بازگشت به ارزش های زندگی، پر معنی گذشته و احیا و به روز کردن معماری با هویت و ارزش های سنتی ایرانی است. این مقاله با نیم نگاهی به معنای سنت، خانه و معماری سنتی و یادآوری ارزش ها و معیارهای آن، به بررسی و تحلیل مولفه های معماری ایرانی- اسلامی در سکونتگاه ها و با تاکید بر خانه اصیل ایرانی می پردازد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه ، ایران ، هویت ، سنت ، معماری.