اهمیت نوسازی و بهسازی بافت فرسوده شهری

شهرها را باید به مثابه ارگانیزم های زنده ای دانست که از ترکیب اجزا، قطعات، شریان ها و عناصر کارکردی تشکیل شده اند که ترکیب ساختاری و کالبدی این عناصر در کنار رشد متوازن آنها در طول زمان عامل به وجود آورنده پایداری شهرها در طول زمان خواهد بود. طعا بافت فرسوده یک فرصت نبوده بلکه یک آسیب و تهدید جدی است که سلامت کالبدی، امنیتی و اجتماعی شهر را به خطر می اندازد. بافت فرسوده مشابه یک بیماری مسری است که در صورت عدم مهار آن، گسترش یافته و باعث ایجاد صدمات جدی به کل ارگانیزم شهر خواهد شد. این بیماری اگر در زمان خود مهار نشود به علت گسترش امکان درمان را از ما می گیرد. از دست دادن امکان درمان این بافت ها یا به دلیل گران بودن هزینه های آن یا به علت گسترش بیش از حد آسیب های وارده خواهد بود به گونه ای که با صرف هزینه نیز امکان درمان وجود نخواهد داشت و بافت فرسوده قطعا از بین خواهد رفت. گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربریهای شهری به نواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی، به تدریج سبب شد تا بافت های قدیمی شهرها کارکرد و حیات اجتماعی- اقتصادی خود را از دست بدهند و این بافت ها با از دست دادن حیات شهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند. پیشگیری وضعی، ازکم هزینه ترین راهکارهای پیشگیری از وقوع جرم است که سعی دارد امکان ارتکاب جرم را از کسانی که دارای قصد و انگیزه مجرمانه هستند سلب یا وقوع جرم را پر خطر و دشوار نموده و یا با کاستن از جاذبه های مجرمانه از تحریک انگیزه های مجرمانه جلوگیری نماید.یکی از مناطقی که به دلیل عدم توجه به الزامات کالبدی ،زمینه های لازم را برای آسیب های اجتماعی فراهم آورده اند،بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری هستند.

کلیدواژه ها:

واژه کلیدی: بافت فرسوده ، ساماندهی ، مدیریت شهری