توسعه پایدار شهری و روستایی

افزایش سرمایه شهرها و به دنبال آن توسعه زیر ساخت های شهری باعث استفاده بیشتر از منابع زیست محیطی و بالطبع تاثیرات آن نظیر افزایشانتشار دی اکسید کربن، مصرف آب و تولید زباله می گردد. این در حالی است که میزان استفاده از منابع در کشور به طور مستقیم در راستایافزایش سرانه تولید ناخالص ملی تا سطح مشخصی افزایش یافته است، اما زمانی که سرانه تولید ناخالص ملی به سقف معینی برای هر نفرمی رسد، میزان مصرف منابع نیز کاهش می-یابد. به عنوان مثال میانگین تولید زباله در شش شهری که از سطح بالای سرانه تولید ناخالص ملیبرخوردار می باشند، برابر ۳۸۲ کیلوگرم در هر سال است که این مقدار هفت کیلوگرم بیشتر از میانگین ۳۷۵ کیلوگرم میباشد .شهرهای که سرانهتولید ناخالص ملی متوسط دارند، از میزان مصرف آب بیشتری (۳۹۳ لیتر) برخوردار میباشند. در زمینه انتشار دی اکسید کربن نیز به وضوعدیده میشود. شهرهایی که ثروتمند هستند، حدود ۶ / ۵ تن به ازای هر نفر در هر سال دی اکسید کربن منتشر می کنند و شهرهای که از سرانهتولید ناخالص ملی متوسطی بر خوردارند، به میزان ۶ / ۷ تن به ازای هر نفر در هر سال دی اکسید کربن منتشر میکنند. بطور مثال شهر دهلییکی از شهرهایی است که کمترین میزان سرانه تولید ناخالص ملی را دارا میباشد، اما این شهر تاکنون در مدیریت زباله به نتایج بسیار خوبیرسیده است که از این نظر در رده بالاتر از میانگین جای دارد. این موضوع بیشتر به دلیل توجه شهروندان به کاهش میزان مصرف و بازیافتمی باشد. سیاست گذاری مناسب در شهر مخصوصا در زمینه زباله شامل استراتژی قوی در کاهش تولید، استفاده مجدد و بازیافت زباله ها می باشد.شهرهایی با این ویژگی نشان میدهند که چگونه میتوان با داشتن منابع محدود به نتایج خوبی رسید و شهری مانند دهلی که فاقد منابع مالیزیاد می باشد، نیازی نیست که منتظر باشند تا سیاستگذاری مناسب در جهت پایداری منابع صورت پذیرد.