برنامه ریزی ارتقاء کیفیت زندگی شهری در سکونتگاه غیررسمی

چکیدهیکی از مهمترین معیارهای سنجش کیفیت محیط شهری وجود زیرساخت های شهری متناسب، خدمات و تسهیلات شهری است و مناطق و محلاتی از شهر که دسترسی مناسبی به این امکانات دارند، معمولا گران قیمت تر هستند و ساکنان آن ها آسایش و رفاه بیشتری را تجربه می کنند. امروزه با توسعه برنامه ریزی شهری، میزان رضایت از کیفیت زندگی در فضاهای برنامه ریزی شده از اهداف اولیه و اصلی شهرها به شمارمی رود، در این راستا محققان معتقدند برنامه ریزی همسو با بهبود کیفیت زندگی می تواند زمینه های دیگر توسعه مانند توسعه اجتماعی، اقتصادی و کالبدی را به همراه داشته باشد. «کیفیت زندگی» مفهومی جهت تعیین رضایت داشتن یا نداشتن افراد و گروه ها از ابعاد مختلف زندگی تعریف می شود که میان رشته ای، گستردگی، پیچیدگی و چند بعدی بودن این موضوع باعث شده در رشته های گوناگونی از جمله شهرسازی، جغرافیا، جامعه شناسی، اقتصاد روانشناسی، علوم سیاسی، بازاریابی، مدیریت مورد استفاده قرار گیرد و دارای مفهوم و معانی متفاوت باشد. برخی از اقتصاددانان معتقدند برای کیفیت زندگی اساسا پیامدهای رشد اقتصادی در نظر گرفته می شود؛ در حالی که در نزد جامعه شناسان، این مفهوم نیازهای اساسی، انسجام اجتماعی، نوع دوستی و ازخودگذشتگی در میان جماعات را در برمی گیرد. این مفهوم نشان دهنده ویژگی های کلی اقتصادی، اجتماعی و کالبدی مناطق است که به عنوان ابزاری برای تدوین استراتژی های برنامه ریزی مورد استفاده قرار می گیرد. نبود توسعه متوازن و کم توجهی برنامه ریزان و مدیران به این اصل موجب شکاف عمیق میان محلات و مناطق شهری شده است، به نحوی که کیفیت زندگی در برخی مناطق بسیار بالا و در برخی دیگر از مناطق شهر بسیار پایین است.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: برنامه ریزی ، سکونتگاه غیررسمی