نیما رضایی - عضو هیات علمی گروه روابط بین الملل دانشگاه خوارزمی تهران
مجتبی شریعتی - استادیار گروه علوم سیاسی، دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران

به دنبال لشگرکشی ایالات متحده به افغانستان در ۷ اکتبر۲۰۰۱ و تهاجم به عراق در۲۰مارس۲۰۰۳ و حذف طالبان و صدام، جمهوری اسلامی ایران با اتکا به مولفه هایی نظیر ۱)ارتقای روزافزون توان مندی های نظامی(بالاخص در بخش موشک و پهپاد)، ۲)طراحی یک برنامه منطقه ای جهت حمایت از متحدان(محور مقاومت) و ۳)پیگیری برنامه صلح آمیز هسته ای، خود را در قامت یک قدرت منطقه ای مطرح ساخت. هم زمان اسرائیل تضعیف مولفه های قدرت جمهوری اسلامی ایران را در دستور کار خود قرار داد. بنابراین این پژوهش در پی پاسخ به این سوال اصلی که «اسرائیل در بازه زمانی ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۲ از موازنه-سازی در قبال جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک رفتار سیاست خارجی چه اهدافی را دنبال نموده است؟»، این فرضیه را ارائه می دهد که «اسرائیل به واسطه موازنه سازی که یک استراتژی یا رفتار دولتی است، می کوشد در راستای: ۱)افزایش توان-مندی های خود؛ و ۲)تضعیف توان مندی های جمهوری اسلامی ایران به منظور الف)هم سطح(برابر) شدن با توان مندی های جمهوری اسلامی ایران و/یا ب)کسب طیف بهتری از نتایج گام بردارد». در این راستا هفت شیوه موازنه سازی اسرائیل در برابر جمهوری اسلامی ایران شامل تشکیل ائتلاف منطقه ای(پیمان ابراهیم)، تلاش در راستای تشکیل ائتلاف دفاع هوایی منطقه-ای، دیپلماسی درهم تنیده، موازنه سازی نیابتی، استراتژی ایجاد شکاف [یا گوه ای]، ممانعت سرزمینی و اقدام پنهان مورد بررسی قرار می گیرد. هدف این پژوهش استخراج یک الگوی منسجم به منظور تحلیل رفتار سیاست خارجی اسرائیل در بازه زمانی ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۲ می باشد. از این رو، در این پژوهش مفهوم موازنه سازی به منظور تحلیل رفتار سیاست خارجی اسرائیل انتخاب گردیده است. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد. دادههای مربوطه از منابع وب محور(اینترنتی) و کتاب-خانه ای استخراج و گردآوری گردیده است.

جمهوری, اسلامی, ایران, اسرائیل, موازنه