سارا جوکار - دکتری مدیریت کسب و کار (post dba) گرایش مدیریت منابع انسانی، شیراز، ایران.
محمدرضا صفری چاکری - کارشناس ارشد حسابداری دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد سراب ،ایران

کارآفرینی یکی از مفاهیم مطرح حوزه علوم انسانی است که چون مانند علوم تجربی، قطعی و واحد نیست، ارائه ی یک تعریف مشخص برای واژه های آن، که مورد تایید همگان باشد، کاری بسیار دشوار و حتی غیرممکن است؛ بنابراین، بیراه نیست اگر بگوییم که برای کارآفرینی، به تعداد صاحب نظران این حوزه، تعریف وجود دارد (احمدپور داریانی، ۱۳۷۸). از نظر اقتصاددانان، کارآفرین کسی است که ارزش افزوده ایجاد کند؛ یعنی با زمان و انرژی لازم، سرمایه ها را به گونه ای به کار گیرد که ارزش آنها و یا فرآورده های به دست آمده، نسبت به وضعیت اولیه اش، افزایش یابد. هیس ریچ (۱۹۸۵)، فرآیند کارآفرینی را پدید آوردن چیزی نو می داند که همراه با صرف وقت، تلاش بسیار، و پذیرش خطرهای مالی، روحی، و اجتماعی برای به دست آوردن منابع مالی، خشنودی شخصی و استقلال صورت می گیرد. این فرآیند، نتیجه فعالیت های منظمی است که خلاقیت و نوآوری را به نیازمندیها و فرصت های بازار پیوند می دهد؛ به عبارت دیگر، کارآفرین، تنها به وجود آوردن فرآورده یا خدمتی تازه نیست، بلکه خلق فرآورده هایی تازه است که متناسب با نیازهای بازار و تقاضای موجود باشد و بتوان آن را به جامعه ارائه کرد (سعدی کیا، ۱۳۸۲). بنابراین در این تحقیق به روش کتابخانه ای به مروری بر اهمیت و ضرورت کارآفرینی سازمانی پرداخته شده است.

کارآفرینی سازمانی، کارآفرینان سازمانی، اهمیت و ضرورت، خلاقیت و نوآوری