تاثیر الگوهای فضایی ساختار سبز شهری برتغییر دمای جزایر حرارتی مورد مطالعه: شهر تهران

هدف از این پژوهش تدقیق رابطه بین فضای سبز و دمای سطح زمین بعنوان عامل مهم در ایجاد جزابر حرارتی در شهرهاست. موضوعی که علیرغم توجه محققین خصوصا در دو دهه اخیر نتایج ضد و نقیضی را نشان داده است. شهر تهران که به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است در دهه های اخیر با تغییرات مشخصی از طریق توسعه بخش های ساخته شده و در نتیجه تغییر الگوی فضاهای باز و سبز طبیعی و نیز تغییرات میانگین دما روبرو بوده است. روش کار با استفاده از طبقه بندی LCZ، سنجش متریک های منتخب سیمای سرزمین و تحلیل ارتباطات از طریق همبستگی پیرسون و پیرسون جزئی است. نتایج نشانگر آن است که مناطق با پوشش درختی در هر دو حالت تراکم زیاد/ کم تاثیر کاهنده ای بر دما دارند. میانگین اندازه لکه های سبز متراکم درختی همراه با گیاهان با ارتفاع کم، عامل مهمی درکاهش دماست، در مقابل آن سطح مناطق سبز و میزان تراکم حاشیه ای فضاهای سبز شامل علفزارها با تراکم پایین و درختچه های پراکنده با کفپوش خاک تاثیر فزاینده ای بر دمای سطح زمین دارند. این نتایج امکان تاثیر بر میزان کاهش دمای جزایر حرارتی شهر را از طریق برنامه ریزی الگوهای فضایی مناسب مناطق سبز فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

الگوهای فضایی ، جزایر حرارتی ، ساختار فضای سبز شهری ، شهر تهران