شناسایی زمینه های تجدد در دوره پهلوی اول و دوم

باستانگرایی، مدرنیسم اجباری و دیگر سیاستهای فرهنگی عصر پهلوی سرانجام به بروز شکافها، تعارضات و تنش-های فرهنگی در جامعه ایران منجر شدند. هویت ایرانی در طول تاریخ علی رغم تاثیرپذیری از برخوردهای فرهنگی وتمدنی متعدد و نیز تحمل فرازونشیبها، به ویژه قرارگرفتن در معرض تهاجمات اقوام دور و نزدیک، همچنان توانستهبود بر یک محور و اساس واحد، تداوم خود را در بستر تاریخ تثبیت کند اما با ظهور تجددگرایی و مدرنیسم، به دلیلتوجه و پرداختن بیش از حد ایرانیان به ظواهر تمدن جدید )تمدن غرب( سرانجام در میان عناصر این هویت )به ویژه درمیان دو عنصر عمده دینی و ملیت( شکاف ایجاد شد و در این مدت، بیش ازهرچیز سیاستهای تجددگرایانه مبتنی برترویج الگوهای باستانی ایران و افراط در تقلید از ظواهر نوین غرب، در ایجاد این بحران موثر بودند؛ چنانکه می توانادعا کرد انقلاب ۱۳۵۷ در ایران، درواقع واکنش به این بحران هویت بود. مقاله حاضر با بهره گیری از روش تاریخی وشیوه توصیفی – تحلیلی، در راستای اثبات این مدعا می کوشد.

کلیدواژه ها:

ایران ، پهلوی اول و دوم ، رضاشاه ، تجدد گرایی ، ناسیونالیسم