جایگاه ایهام در قصاید سنایی

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 175

فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

ICLP08_005

تاریخ نمایه سازی: 8 آذر 1401

چکیده مقاله:

علم بدیع در زبان و ادبیات فارسی بعد از علم معانی و بیان سومین فن مهم محسوب میشود که؛ در جای خود دارای ارزش و اهمیت فراوانی است. این علم خود به دو دسته ی آرایه های لفظی و معنوی تقسیم میشود که هر کدام از این دو دسته دارای زیر شاخه های مربوط به خود هستند. منظور از آرایه های لفظی آن دسته از آرایه هایی است که؛ فقط با لفظ سر و کار دارند مانند واج آرایی تکرار و جناس و اما آرایه های معنوی آن دسته از آرایه هایی را شامل می شود که فقط سر و کار دارند مانند حسن ،تحلیل اغراق و ایهام واژه ی بدیع بر وزن کلمه ی عربی فعیل و معنای آن بر طبق لغت نامه های فارسی نو و تازه است و گاهی عجیب و نادر هم معنا شده است اما در اصطلاح و در حوزه های زبان و ادبیات فارسی به دانشی اطلاق میشود که به بیان زیبایی های صنایع شعری میپردازد یکی از انواع آرایه های معنوی در حوزه ی بدیع ایهام است که به وفور در شعر سنتی و حتی جدید آورده شده است و به نوبه ی خود سهم به سزایی در زیبا سازی و تاثیر گذاری شعر در ذهن خوانندگان دارد. در پژوهش حاضر در صددیم این آرایهی مهم و پرکاربرد را در چند قصیده از شاعر معروف و عارف مسلک قرن شش سنایی غزنوی با روش تحلیل محتوای اشعار مورد بررسی قرار دهیم.

نویسندگان

بهاره افتخاری

کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دبیر آموزش و پرورش شهرستان بویراحمد