علیرضا حسن پور - Ilam Üniversitesi Öğretim Üyesi

Özet Felsefî hermenötiğin ilkelerine göre “anlama”, genel anlamda varoluşsal bir vasıf olarak ve özelde yorumcunun beklentiler, sorular ve önceden sahip olunan bilgiler çerçevesinde, onlardan derinlemesine etkilenmekle kalmayıp üstelik temelde onların dışında mümkün de olamayacak şekilde metinden -ve tabii dinî metinden de- anlaşılan şeydir. Allame Tabatabaî, el-Mizan tefsirinde, Kur'an'ı tefsir ederken kendisinin ön kabulü sayılabilecek çok sayıda temel ve varsayımlardan yararlanmıştır. Mesele şudur ki, bu ön kabuller çerçevesinde Kur'an metninin nesnel ve gerçeğe uygun tefsirine ulaşılabilir mi? Bu makale, betimleyici ve analitik yöntemi kullanarak Allame'nin varsayımlarının onun tefsirindeki rolünü bu açıdan inceleyecektir. Netice olarak o, ön kabullerin tefsirdeki yersiz müdahalesine ve onların Kur'an'a dayatılmasına rıza göstermez. Onun makbul varsayımları, Allah'ın muradını nesnel biçimde anlamak için ilkeler ve kurallar mesabesindedir. Allame'nin tefsirdeki görüşünü, felsefî hermenötiğin göreceliliği karşısında nesnelci hermenötik saymak mümkündür.

Ön kabuller, TEFSİR, felsefî hermenötik, nesnelci hermenötik, nesnelcilik, Allame Tabatabî, görecelilik