اثر روشهای خاکورزی حفاظتی و کاشت بر عملکرد و اجزاء عملکرد کنجد در منطقه جیرفت کهنوج

به منظور بررسی اثر روشهای خاکورزی و کاشت بر عملکرد و اجزاء عملکرد کنجد بعنوان کشت دوم بعد از گندم در منطقه جیرفت و کهنوج، آزمایشی بصورت کرتهای خرد شده و در قالب طرح آماری بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار در منطقه جیرفت و کهنوج انجام شد که نتایج حاضر مربوط به سال دوم اجرای این طرح می باشد. کرت های اصلی مربوط به عملیات خاکورزی عبارتند از: الف) خاکورزی رایج منطقهب) خاکورزی حداقل ج) خاکورزی حفاظتی د) بدون خاکورزی کرتهای فرعی مربوط به الگوهای مختلف بستر کاشت (که در منطقه رواج دارند) یک روز قبل از کاشت عبارتند از: ه ) کاشت یک ردیف کنجد در روی خط الرأس پشته. و) کاشت یک ردیف کنجد در روی داغ آب پشته. ز) کاشت یک ردیف کنجد روی زمین صاف (کرتی-ردیفی). نتایج این تحقیق در سال دوم نشان داد که نوع خاکورزی بر عملکرد اثر معنی دار دارد بصورتی که کمترینعملکرد مربوط به خاکورزی رایج و بدون خاکورزی و بالاترین عملکرد مربوط به خاکورزی حداقل بوده است. نوع خاکورزی بر تعداد کپسول در هر بوته نیز اثرگذار بوده است، بصورتی که بیشترین مربوط به تیمار خاکورزی حداقل بوده است. نوع خاکورزی بر سایر پارامترها مانند قطر ساقه، ارتفاع بوته، وزن هزار دانه، ارتفاع اولین کپسول از زمین و تعداد شاخه های فرعی زایا اثرگذار نبود. الگوهای مختلف بستر کاشت نیز بر عملکرد و تعداد کپسول در هر بوته اثرگذار بوده است. بصورتی که بیشترین عملکرد در تیمار کاشت در زمین صاف (کرتی) و کمترین در تیمار کاشتروی پشته و داغ آب بدست آمد. بعلاوه تعداد کپسول در هر بوته در تیمارکاشت در زمین صاف (کرتی)، بیشترین و در تیمارهای کاشت روی پشته و داغ آب، کمترین بوده است. الگوهای مختلف کاشت بر سایر پارامترها مانند قطر ساقه، ارتفاع بوته، ارتفاع اولین کپسول، تعداد شاخه های فرعی زایا، وزن هزار دانه اثرگذار نبود

کلیدواژه ها:

کنجد ، خاکورزی ، روش کاشت ، عملکرد ، اجزاء عملکرد