وضعیت حقوقی منابع نفت و گاز در حقوق ایران و پیامد های الحاق به معاهده منشور انرژی

مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به تحلیل رژیم حقوقی ترانزیت نفت و گاز در معاهده و حقوق ایران منشور انرژی پرداخته است. یافته های تحقیق نشان می دهد که قانون حمل و نقل و ترانزیت کالای خارجی از خاک جمهوری اسلامی ایران مصوب سال ۱۳۷۴ و اجرای آن به موجب قانون عموما به امور ترانزیت می پردازد، اگرچه به دلیل کاربرد کلی آن می توان بیان کرد که شامل انرژی نیز می شود. ترانزیت به ویژه نفت و گاز. این قانون به صورت محدود به ترانزیت انرژی اشاره کرده است و به همین دلیل فقدان قانون در این زمینه کاملا مشهود است. قانون حمل و نقل ایران که حدود ۱۴ سال پیش تصویب شده و از آنجایی که برای نیازهای آن روزها تدوین شده است، در صورت تمایل ایران به پیوستن به منشور نیاز به بازنگری دارد زیرا در موارد متعددی فاقد قانون است. اما علیرغم خلاء قانونی، هیچ تضادی بین قانون مذکور و مفاد پیمان منشور از نظر ترانزیت نفت و گاز وجود ندارد. در واقع می توان گفت که قانون حمل و نقل ایران محدودیتی در پذیرش مفاد منشور ندارد، بلکه تنها در مواردی به منظور شفاف سازی و جلوگیری از ایجاد اختلاف، نیاز به تصویب قوانین جدید و برخی از قوانین است. قوانین موجود باید اصلاح شود