اثرات عصاره آبی الکلی بخش های هوایی لاوندولا دنتاتا بر صرع لوب گیجگاهی ناشی از تزریق اسیدکاینیک در موش بزرگ آزمایشگاهی

مقدمه و هدف: صرع لوب گیجگاهی صرع کانونی مقاوم به طیف وسیعی از داروهای ضد صرعی است. هیچ گزارشی در مورد اثرات ضد صرعی اسطوخودوس (lavandula dentata) بر تشنجات (Status Epilepticus) ناشی از اسیدکاینیک وجود ندارد در حالی که تحت عنوان اسطوخودوس استفاده می شود. از این رو این مطالعه اثرات رفتاری و بیوشیمیایی عصاره اسطوخودوس را بر صرع لوب گیجگاهی ناشی از تجویز داخل هیپوکمپی اسیدکاینیک بررسی کرده است. مواد و روش ها: ۷۵ سر موش بزرگ آزمایشگاهی نر نژاد ویستار، محدوه وزنی ۲۰۰-۲۵۰ گرم به پنج گروه شامل: ۱- شم ۲- شم پیش درمان شده با عصاره ۳- صرعی شده با اسیدکاینیک       ۴-  µg/rat ۱ صرعی پیش درمان شده با تک دوز عصاره اسطوخودوس (mg/kg ۲۰۰ یک ساعت قبل از جراحی) ۵- صرعی پیش درمان شده با دوزهای مکرر عصاره اسطوخودوس (تزریق یک روز در میان به مدت ۲ هفتهmg/kg ۲۰۰) تقسیم شدند. تمامی تزریقات عصاره به صورت داخل صفاقی، در حجم  ml ۳/۰ بود. نتایج: پیش درمانی کرونیک عصاره ضمن کاهش زمان بروز SE، طول مدت و دفعات وقوع آن را افزایش داد (p<۰.۰۵)، لیکن میزان مرگ و میر را تقلیل بخشید. گروه کاینات به طور معنی داری مالون دی آلدهید را افزایش داد (p<۰.۰۵)، در حالیکه پیش درمان تک و تکراری عصاره، آن را کاهش داد (p<۰.۰۵). گلوتاتیون هیپوکمپی در همه گروه ها ۲۴ ساعت پس از تزریق کاینات تغییر نکرد. نتیجه گیری: علیرغم تشدید پارامترهای SE توسط پیش درمان مکرر با عصاره، احتمالا عصاره توانست از طریق کاهش MDA، میزان مرگ و میر را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

اسطوخودوس ، اسیدکاینیک ، صرع لوب گیجگاهی ، موش بزرگ آزمایشگاهی ، استرس اکسیداتیو