تاثیر تمرین تناوبی شدید بر بیومارکرهای اتوفاژی عضله اسکلتی در موش های نر سالمند

مقدمه و هدف: اتوفاژی نقش مهمی در فرایند سالمندی ایفا می کند. تمرینات ورزشی به عنوان یکی از مهم ترین تعدیل کننده های سالمندی شناخته شده اند، با این حال آثار تمرینات تناوبی شدید (HIIT) بر شاخص های اتوفاژی کمتر شناخته شده است. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر HIIT بر مقادیر پروتئینی سیسترین ۲، AMPK، beclin۱ و ULK۱ در عضله اسکلتی موش های نر سالمند بود. مواد و روش ها: ۲۰ سر موش نر سالمند نژاد ویستار (۱۸ ماهه) به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پس از برآورد حداکثر سرعت، موش ها در گروه تجربی در هشت هفته تمرینات تناوبی شدید دویدن روی تردمیل (۸-۵ مرحله فعالیت ۲ دقیقه ای با شدت معادل ۸۰ تا ۱۰۰ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه و با دوره های استراحتی فعال ۲ دقیقه ای با شدت معادل ۵۰ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه)، ۵ جلسه در هفته شرکت کردند. نمونه های بافت عضله دوقلو جهت اندازه گیری سطوح پروتئینی شاخص های مورد بررسی ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین استخراج شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی مستقل در سطح معنی دار ۰۵/۰>P استفاده شد. نتایج: نتایج حاصل از آزمون تی مستقل نشان داد که اجرای هشت هفته HIIT با افزایش معنی دار مقادیر پروتئینی سیسترین ۲ (۰۱/۰P=)، AMPK فسفریله (۰۰۵/۰P=)، beclin۱ (۰۰۱/۰P=) و ULK۱ (۰۳/۰P=) در گروه HIIT در مقایسه با گروه کنترل همراه بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد HIIT می تواند به واسطه تاثیر بر مسیر سیسترین-۲/ AMPK، نقش تنظیمی در اتوفاژی داشته باشد و پیشرفت تغییرات همراه با سالمندی در عضله اسکلتی موش های سالمند را تعدیل کند.

کلیدواژه ها:

تمرینات تناوبی شدید ، اتوفاژی ، سیسترین ۲ ، موش سالمند